Δεν το είχα σκοπό, αλλα μολις αφησα ένα σχολιο στον Γιάννη που μου έφερε εικόνες στο μυαλο και θέλω να τις κάνω λέξεις.
Γιατί μόνο μ'αυτές παίρνει πια εικόνα η θυμηση της.
Όπως τα πρωινά που ξυπνούσε πρώτα απ'ολους, έφτιαχνε τον καφέ της και εβαζε το μεσημεριανό να γινεται, έπειτα καθόταν στη καρέκλα της στη κουζινα παρεα με ένα χαλασμένο κασετόφωνο που έπαιζε μόνο το ραδιόφωνο πια, και έπινε τον καφέ της. της είχα ξεκλέψει μια δυό φορες την εικόνα της πριν με πάρει είδηση και μου χαμογελάσει. Καθόταν ακίνητη, με το βλέμμα στο πλακάκι ή στα ντουλαπια της κουζίνας, και σκεφτόταν. τι δεν θα δινα να μάθω τι σκεφτόταν.
Να μπω για λίγο στο λαβυρινθο του μυαλού της και να χαιδέψω τις σκέψεις της...
Η έννοια της ήταν να κάνει τη ζωή μας πιο ανετη οταν θα φεύγαμε πια απο κοντά της, μια ζωή( μάλλον μισή) χωρίς να θελήσει να ασχοληθει και λίγο με το λούσο της...και ήταν τόσο όμορφη γυναικα!!! ήταν όμορφη. δεν χρειαζοταν μπογιες και ριμελ. περπατούσε στη γειτονιά με τον αέρα της περήφανης, πηγαινε στο εργοστασιο και απ'ολα τα τμήματα γυρνούσαν τα αντρικα κεφάλια ολο λαχτάρα και τα γυναικεια γεματα ΄ζηλια.
Περνούσε η Μαρια!!!
