Δευτέρα 29 Δεκεμβρίου 2008

Πέμπτη 11 Δεκεμβρίου 2008

ΜΙΑ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ



Τη Δευτέρα πριν φύγω για την πορεία, ανέβασα στο μπλογκ μια φωτογραφία με κάποιον να πετάει μια Μολότοφ, έγραφα "ήρθε η ώρα".

Όταν γύρισα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τα σβήσω.

Εγώ εκεί πήγα να συναντήσω τον κόσμο που έχουν την ίδια αγανάκτηση με μένα.
Εκεί πήγα να ενώσω τη φωνή μου με χιλιάδες άλλες, να φωνάξω για τον κωλόμπατσο και το "μαγικό" του όπλο, να τιμήσω ένα δεκαεξάχρονο παιδί που ούτε κατάλαβε πως έφυγε από το μπουρδέλο μας.
Εκεί πήγα για να βρίσω τα παχύδερμα που μας κυβερνούν να τους δώσω να καταλάβουν αυτό που έγραφε η αφίσα της ΓΣΕΕ ότι "δεν αντέχουμε άλλο" και ότι μέχρι εδώ ήταν, τέρμα η ανοχή.

Εκεί πήγα με την κρυφή προσμονή ότι θα δω τις τράπεζες και τα υπουργεία να καίγονται. Ναι.
Ήξερα ότι θα είναι ένα φωτεινό βράδυ από τις φωτιές στα ανάκτορα εκείνων που μας πίνουν το αίμα τόσα χρόνια και όταν φτάνοντας στα προπύλαια είδα ένα σωρό "κουκούλες" είπα ναι! ήρθε η ώρα!!!

λίγα λεπτά αργότερα με τη φανέλα μου στο στόμα και στη μύτη για να μπορώ να αναπνέω και με τα μάτια μου να καίνε από τα χημικά, έμενα βουβός παρακολουθώντας τυφλή βία.
Δίπλα στις τράπεζες σπάγανε περίπτερα και σουβλατζίδικα, μεγάλα πολυκαταστήματα αλλά και μικρές επιχειρήσεις.
Και κάπου εκεί το έχασα. Ανάμεσα σ' αυτούς που είχαν στόχο τις τράπεζες, είχαν μπλέξει και τραμπούκοι ανεγκέφαλοι που βρίσκουν νόημα στη ζωή τους σπάζοντας και ακολουθώντας στρατούς ποδοσφαιρικών ομάδων, μπάτσοι που φόρεσαν κουκούλες και έκαναν την προβοκάτσια τους και όλο αυτό το συνονθύλευμα λοιπόν κατέστρεφε.

Κατέστρεφε την ευκαιρία μας.

Ήταν η μεγάλη μας ευκαιρία να ξεκινήσει κάτι μεγάλο με την υποστήριξη όλης της κοινωνίας και έκαναν ό,τι μπορούσαν να την στρέψουν εναντίον τους. Εναντίον μας.

Κρίμα.

Σήμερα αντί να μιλάμε για ένα μαζικό κίνημα εναντίον των μεγάλων συμφερόντων που πια έχει δύναμη ορμή και μπορεί αν θέλει να τους καταπιεί, μετράμε ζημιές και μιλάμε για "αντιεξουσιαστές" που βάλθηκαν να καταστρέψουν όσα πολλοί έχτιζαν μία ζωή.

Όμως

Οι αντιεξουσιαστες δεν είναι αυτοί. Δεν υπάρχει τυφλή βία στην πολιτική αντίδραση. Υπάρχει βία αλλά με συγκεκριμένους στόχους. Αν αυτό συνέβαινε, σήμερα όλη η Ελλάδα θα ήταν στους δρόμους και θα διεκδικούσε αυτό που μας ανήκει.

Συμπέρασμα...αφήσαμε μπάτσους προβοκάτορες και ένα τσούρμο βλαμμένα να αποσυντονίσουν το κόσμο και αντί να έχουμε απέναντι μας ως εχθρό μια κυβέρνηση- δράκουλα, ψαχνόμαστε πως θα αντιμετωπίσουμε 100 αλήτες που αύριο θα σπάνε καρέκλες στα γήπεδα.


Μια ακόμα χαμένη ευκαιρία.






Υ.Γ. 1

Κούγια μαζέψου γαμημένο υποκείμενο γιατί τα μούτρα σου θα ξαναματώσουν και θα πρόκειται ξανά περί "παρεξήγησης"


Υ.Γ. 2

Εσένα βρε Αλέκα τι να σου πω; Ότι για δεύτερη φορά το ΚΚΕ θα προσέφερε βοήθεια στη ΝΔ δεν το περίμενα. αφού δεν ντραπήκατε που τις δηλώσεις σου τις σιγοντάρησε ο Καρατζαφέρης και ο Άδωνις είπε ότι τον κάλυψες πλήρως θα ντραπεις επειδή σου τη λέει κάποιος "αν ακούς";
Αφού δεν ακούς πολλά πολλά χρόνια τώρα συντρόφισσα...

Δευτέρα 24 Νοεμβρίου 2008

THEY SAY JUMP, YOU SAY HOW HIGH...


Λοιπόν, τέρμα οι μαλακίες… παιδιά να σοβαρευτούμε.
Να κόψουμε αυτά πο
υ ξέρουμε και να βοηθήσουμε λίγο τη κατάσταση…
Οι άνθρωποι έχουν προβλήματα κι εμείς κοροϊδεύουμε.
Η εκκλησία μας έχει σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Τα ασφαλιστικά ταμεία μας έχο
υν σοβαρά οικονομικά προβλήματα.
Οι βουλευτές μας δεν μπορούν πια να πληρώνουν 10 φιλιππινεζους ο καθένας και πλέον έχουν 9….κατά
ντια…
Τα σκάφη έχουν εξωφρενικό κόστος συντήρησης.
Ευτυχώς που το κόστος για το service των porche cayenne το καλύπτει το leasing γιατί πώς να τη συντηρήσουν οι γιάπηδες μας;
Ξέρεις τι είναι να συντηρήσεις 7 αυτοκίνητα, 12 σπίτια; Ξέρεις πόσο υπηρετικό προσωπικό χρειάζεται να πληρώνεις; Ε μαλακάκο;

Εγώ ξέρω γιατί ήμουν στη δούλεψη τους 6 χρόνια…. Μου γυρνάνε τα άντερα… ανακατεύομαι μόνο που τα σκέφτομαι.

Θείτσες, όταν τα τινάξετε αφήστε στο πνευματικό σας και στην ενορία σας ΚΑΙ εσείς τα σπιτάκια σας να τα νοικιάσουν ΚΑΙ αυτά γιατί ΌΛΟ αυτό το φαγοπότι δεν έχει τέλος…
ΡΕ, πριν από δύο χρόνια νοίκιασα ένα γραφείο για μια δουλειά στο κέντρο του Πειραιά, πιο κέντρο δεν γίνεται.
Η πολυώροφη αυτή πολυκατοικία ανήκει στην εκκλησία, όπως φαντάζομαι και η μισή Ελλάδα.
Όταν πήγα στη λογίστρια μου το συμβόλαιο, μου λέει ανυποψίαστη
«ρε Λεωνίδα, το συμβόλαιο δεν έχει ΑΦΜ του ιδιοκτήτη»…

Πώς να έχει βρε Καίτη; Φορολογείται η εκκλησία; ΜΑΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΑ.
Έχετε αναλογιστεί πόσα ενοίκια εισπράττουν οι τράγοι ΜΑΥΡΑ;
Πόσα έσοδα έχουν που δεν δηλώνονται πουθενά;
Το ξέρετε ότι στη Μονή Πετράκη απασχολείται πολιτικό προσωπικό για τις ανάγκες της «επιχείρησης»; Το ξέρετε ότι στη Μονή Μεγάλου Μετεώρου υπήρχαν πριν από 7 χρόνια που πήγα μόνο 30 μοναχοί (ο θεός να τους κάνει) και οι υπόλοιποι είναι πολίτες που δουλεύουν στα εμπορικά καταστήματα και τα μουσεία που υπάρχουν μέσα στη Μονή;
Ένας μάλιστα πήγε να μας φέρει τη αστυνομία γιατί φωτογραφίσαμε μια παραδοσιακή στολή ενώ θα έπρεπε να αγοράσουμε αυτές που πουλούσαν εκεί (σαφέστατα χωρίς ταμειακή μηχανή)… για να μην αναφέρω ότι πλήρωσα 500 δραχμές εισιτήριο για να μπω στη Μονή και η αμέσως επόμενη εικόνα ήταν να φοράνε φούστες στις γυναίκες που φορούσαν παντελόνι για να μη προσβάλουν τον άγιο αυτό χώρο, τρομάρα τους.




Στον ίδιο όροφο με το γραφείο που νοίκιασα λοιπόν υπήρχε και ένας ηλικιωμένος ζωγράφος, αδύνατος και ταλαιπωρημένος από την ανέχεια. Του έκαναν έξωση και τον πέταξαν στο δρόμο γιατί δεν είχε να πληρώσει.
Στεγνά.
Η εκκλησία μας. Στ’αρχίδια τους τι θ’απογίνει και που θα μείνει αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος.
Θα βάλει μάλλον ο θεός το χέρι του.

Ρε πούστη και το γραπτό δεν έχει ένταση… μου έρχεται να βάλω τις φωνές όταν πάω σαν εργοδότης να πληρώσω τις εισφορές μου στο ΙΚΑ και οι ουρές στα ταμεία φτάνουν μέχρι τον κάτω όροφο (δεν κάνω πλάκα) και μετά γυρίζω σπίτι και ακούω στις ειδήσεις ότι τα ταμεία δεν έχουν λεφτά.

Που είναι τα λεφτά που πληρώνουμε τόσα χρόνια ρε καριόλια; Γίνανε σκάφη και γεμίσατε τις μαρίνες της αττικής. Αυτό έγιναν. Μέσα σε λίγα χρόνια γέμισαν όλες οι μαρίνες και έφτιαξαν κι άλλες για τις αυξημένες ανάγκες (Φάληρο, φλοίσβος, Λαύριο).
Κι εμείς πάμε στο βενζινάδικο και φοβόμαστε να πούμε «γέμισέ το».


Και ο Αλογοσκούφης θέλει λέει να δώσει 28 δις στις τράπεζες για να τονώσει την αγορά και να κινηθεί το χρήμα...γιατί ρε αλήτη; γιατί όπως σωστα λέει και η afrodiet δεν τα δίνεις απ' ευθείας στο κόσμο με ένα πολυ μικρό επιτόκιο παρα τα δίνεις στις τράπεζες για να μου το δώσουν εμένα τοκογλυφικά με 20 τοις εκατό; ΕΕΕΕ;;;


Πολύ τσαντίλα μ’εχει πιάσει για όλη αυτή τη προβατίλα που αναδύουν τα κορμιά μας. Πολύ.
Έχουμε πιάσει ένα laptop όλοι και λέμε τη μαλακία μας, κάνουμε δήθεν και καλά αντιδραστικά γκρουπάκια στο facebook και τους κάνουμε αέρα στα καλαμπαλίκια τους…αντίδραση του κώλου.

Πήγε μια φίλη σήμερα σε ένα κωλομπατσάδικο να ζητήσει ένα κωλομπατσοχαρτο, της μιλούσαν όλοι λες και είχαν μπροστά τους σκατά.
Της λένε « κάνε την αίτηση και έχει διαδικασία έγκρισης 4 μέρες»
Λέει «4 μέρες;» μονολογεί «Ελλάδα»
Το ακούει ο κωλογαμοσιχαμενομπατσος και λέει « τι είπες; Τι είπες κυρία μου; Ελλάδα; 7 μέρες. Έλα σε 7 μέρες να το πάρεις.»





Υ.γ. μη φοβάστε αδέρφια, έρχεται ο Γιωργάκης.

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2008

where i end you begin...


Μια ζάλη και τα μάτια κόκκινα, Radiohead σε volume 46 και το τιμόνι σφιχτά στα δυό μου χέρια.


Τρέξε φυγή μου, τρέξε και μη σταθείς σε φανάρια και ίσως…μια ζωή «μήπως»


Για τίποτα σίγουρος και για όλα απόλυτος…


Για όλα…


Για πόσο; Πόσο ρε;


Κι εσύ, αν ακούς…είναι γλυκιά η ζάλη, είναι γλυκιά η ζ….


Κι ας έχει νόημα η ευτυχία μόνο όταν τη μοιράζεσαι….

Τετάρτη 5 Νοεμβρίου 2008

ΑΙ ΓΟΥΙΛ ΣΕΡΒΑΙΒ

Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2008

ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ...

Είναι αυτός ο πόνος...ξεκινάει ακριβώς πίσω από το μάτι μου και μου τρυπάει το κεφάλι...
Είναι που όταν παίρνω τον δρόμο της επιστροφής κλείνω για λίγο τα μάτια και όταν τ' ανοίγω ξανά έχω ένα σκύλο να περπατάει δίπλα μου, σα να ήταν από πάντα εκεί.

Έχουν αρχίσει να θολώνουν οι εικόνες τις νύχτες και όταν με χτυπάει ο κρύος αέρας της μηχανής οι ίδιες εικόνες δακρύζουν...

...δακρύζουν...

είναι μέρες τώρα που κοιμάμαι στη δική σου πλευρά...και
είναι κι αυτός ο πόνος...ξεκινάει ακριβώς πίσω από το μάτι μου και μου τρυπάει το κεφάλι...

Τετάρτη 22 Οκτωβρίου 2008

ΟΛΑ ΚΑΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ

Παραπατούσε, σχεδόν μέχρι τη μέση του δρόμου...κίτρινη, αδύνατη, κουρασμένη...
Έκανε νόημα με το χέρι της στα αυτοκίνητα να σταματήσουν. Ποιός; Ποιός να σταματήσει στις 12.30 τη νύχτα να πάρει ένα πρεζάκι;
Εγώ θα το έκανα; Σίγουρα όχι.

-"Κοπελιά να σου πω;"
Πλησιάζει...
-"που θες να πας;"
-"Δραπετσώνα θέλω να πάω, στο δημαρχείο κοντά"
-"τέτοια ώρα δεν θα σταματήσει κανείς να σε πάρει, να σου δώσω να πάρεις ένα ταξί;"
-"όχι τόσα, δώσε μου 50 λεπτά"
-"είναι αργά, πάρε αυτά να πάρεις ταξί να πας σπίτι σου"
-"ρε συ..."
-"μη το κάνεις κουβέντα...τι έχεις στο λαιμό σου;" -είχε μια γάζα-
_"είμαι νεφροπαθής..."


...Μιλούσε ασταμάτητα για 20 λεπτά, την λένε Δ............ τέλος νοέμβρη θα της δώσει η μάνα της το δικό της νεφρό...μετά θα νοικιάσει ένα σπίτι στα Καμίνια που της αφήνουν οι δικοί της και με το ενοικιο θα πάρει δάνειο να αγοράσει ένα καινουριο σπίτι, θα πιασει και μία δουλειά και όλα θα πάνε καλά. Τώρα θα πήγαινε στο σπίτι της να φάει γεμιστά...τα φτιάχνει η μάνα της με ρύζι...


Μακάρι Δ.......... στο εύχομαι. Εύχομαι επίσης όλες οι καχύποπτες σκέψεις που έκανα όση ωρα μου μιλούσες να μη μου είχαν σφηνωθεί στο μυαλό.


Η πιατσα των ταξί ήταν ακριβώς πίσω μου... Δεν γύρισα να κοιτάξω αν πήρε. Δεν είδα κανένα να περνάει από δίπλα μου...

Τι σημασία είχε άλλωστε...


Όλα καλά θα πάνε Δ...........

Πέμπτη 16 Οκτωβρίου 2008

ακροβατης

Τετάρτη 15 Οκτωβρίου 2008

ΠΟΥΘΕΝΑ

Κατηφορίζεις διαρκώς έναν δρόμο που θα σε φέρει κοντά μου,

και το κάνεις χρόνια τώρα δίχως ποτέ να φτάνεις πουθενά...


...όχι σε μένα…πουθενά.

Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Η ΤΙΓΡΗ

Έχω μια τίγρη μέσα μου, άγρια λιμασμένη
που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ
τηνε μισώ και με μισεί, θέλει να με σκοτώσει
μα ελπίζω να φιλιώσει καιρό με τον καιρό

Έχει τα δόντια στην καρδιά, τα νύχια στο μυαλό μου
κι εγώ για το καλό μου για 'κείνη πολεμώ
κι όλου του κόσμου τα καλά με κάνει να μισήσω
για να της τραγουδήσω το πιο βαρύ καημό

Όρη, λαγκάδια και γκρεμνά με σπρώχνει να περάσω
για να την αγκαλιάσω στον πιο τρελό χορό
κι όταν τις κρύες τις βραδιές θυμάται τα κλουβιά της
μου δίνει την προβιά της για να τηνε φορώ

Καμιά φορά που απ' το πιοτό πέφτουμε μεθυσμένοι
σχεδόν αγαπημένοι καθείς να κοιμηθεί
και μοιάζει ετούτη η σιωπή με λίγο πριν τη μπόρα
σαν τη στερνή την ώρα που θα επιτεθεί

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

ΑΤΙΤΛΟ


Ξεκίνησα να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο ποστ.... πολύ μελό μου φάνηκε και το έσβησα.
Ήταν όμορφα ένα χρόνο και κάτι, είναι ακόμα όταν έχω ανάγκη να πω και "βγαίνω" και τα λέω.
Όλοι αυτό κάνουμε εδώ μέσα, ξεσπάμε τα νεύρα μας τη στεναχώρια μας...τη μαλακία μας.
Μόνο που έμπλεξε λίγο όλο αυτό στη πορεία.

Παρεξήγηση.

Κάπου στο δρόμο μάθαμε τα ονόματα μας, εγώ από "αν ακούς" έγινα Λεωνίδας. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ.

Το ότι μπορεί κάποιος να γράφει λίγο στενάχωρα, λίγο μαύρα, λίγο δεν ξέρω τι, δεν σημαίνει ότι αυτή είναι και η ζωή του.

Είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος, με κανονική ζωή, με τη δουλειά του, με φίλους, με τα προβλήματα που λίγο πολύ έχουμε όλοι μας, γελάω, κάνω πλάκα, βρίζω, αγαπάω, παρεξηγώ, και το αντίστροφο...

Θέλω να πω ότι δεν είμαι κανένας περίεργος τύπος αλαφροΐσκιωτος που γράφει ποιήματα περπατώντας στο δρόμο. ΟΧΙ.

Η ζωή μου είναι μια χαρά. Δεν έψαχνα φίλους μπαίνοντας εδώ, ούτε γκόμενες.
Μπορώ να γνωρίζω και να κάνω φίλους κάθε μέρα γιατί αντίθετα με αυτό που ίσως έχω δείξει είμαι κοινωνικός άνθρωπος
Ούτε γκόμενα θέλω να βρω. Ο σωστός τρόπος για να γνωρίσεις μία γυναίκα είναι πρώτα να τη δεις και αν σου αρέσει μετά να ανακαλύψεις τα "ψυχικά της χαρίσματα". Εδώ γίνεται λίγο ανάποδα ΔΕΝ ΘΈΛΩ

Είναι κουραστικό επίσης το τριπάκι που μπαίνουμε να ικανοποιούμε τις προσδοκίες που αυθαίρετα κάποιοι έχουν από μας.
Δεν μου αρέσει που έχω τύψεις που έχω να επισκεφτώ και να σχολιάσω τα μπλογκς που συχνάζω πολύ καιρό.
Είναι τόσο λίγος ο χρόνος που έχουμε πια...

Γνώρισα (τρόπος του λέγειν) εδώ πολλούς που άξιζε το κόπο. Χάρηκα όταν συνάντησα κάποιους που αντίθετα με αυτό που φαίνονταν μου βγήκαν πολύ φωτεινές φάτσες (αδερφέ!).

Στεναχωρήθηκα όταν περιφερόμουν σε μπλογκς που είχαν τόσα πολλά να πουν με πανέμορφες γραφές και...0 comments την ίδια στιγμή που κάτι χαζομάρες είχαν 200... αλλά αυτά θα μου πεις κύριε μου είναι υποκειμενικά.

Τέλος πάντων, φλυαρώ και ποτέ δεν έκανα μεγάλα ποστ.

Δεν είναι αντίο αυτό. Εδώ θα είμαι αλλά με άλλες προϋποθέσεις Σκεφτόμουν το κλείδωμα αλλά ξέρω καλά ότι σε λίγο θα το πάρω πίσω. Είναι λίγο ρόμπα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από δω και στο εξής δεν θα είναι το ίδιο.

Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένειά μου για την στήριξή τους, τον μάνατζερ μου...εχμμ...

Σε εσάς που ξέρετε (και ξέρετε) άτι σας εκτιμώ δηλώνω εκτίμηση και υπόσχεση παρουσίας.

Τα λέμε, το νου σας, καλή αντάμωση και καλό σαββατοκύριακο.



υ.γ. μπείτε στο κόπο να ακούσετε ολόκληρη αυτή την ομορφιά που ακούγεται από δίπλα. Monika, 20χρονη ελληνιδα. Avatar- υπέροχος δίσκος.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

ΠΑΙΧΝΙΔΙ;;;; ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ;;;

Έχω μία μόνιμη διαφωνία με τους ανθρώπους, η μουσική δε με ρίχνει, πολύ δύσκολα να μου αλλάξει αρνητικά τη διάθεση ένα τραγούδι.

Η μουσική πάντα μου κάνει παρέα στη διάθεση που ετσι κι αλλιώς έχω, τη θεωρώ πιστή και αγαπημένη μου σύντροφο και όπως χαρακτηριστικά λέω "είναι το μόνο θυληκό που θα μείνει για πάντα κοντά μου" (τσεκαρισμένο).

Το μόνο που μπορει να μου δημιουργήσει είναι νεύρα ή εμετό ακούγοντας ένα σκυλάδικο- ξέρετε, απο αυτά που έχουν όλα το ίδιο θέμα (χωρισμό) και έχουν ΟΛΑ τους ίδιους στίχους, απλά με άλλη σειρά οι λέξεις.

Ένα τραγούδι λοιπόν που έχει να κάνει με χωρισμό και το θεωρούσα πάντα πολύ σκληρό τραγούδι και που όντως κατάφερνε να με στεναχωρήσει είναι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου (ειρωνία, πάντα μπροστά μου τη βρίσκω), το "Εχε γεια".


Maya περίεργη στιγμή διάλεξες να με καλέσεις σε παιχνίδι...σε τέτοιο παιχνίδι.
Εγώ προσωπικά, τις επόμενες μέρες θα μπαίνω εδώ με τον υπολογιστή στο mute γιατί δε λέει...

Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις
να πηγαίνεις πάντα μ' αέρα καλό
Να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω
κι αν θα πάψω κάποτε να σ' αγαπώ
Δεν γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε
δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά
Ό,τι αξίζει είν' αυτό που ζήσαμε
δεν πειράζει, αγάπη μου, έχε γεια
Στ' άλλα μέρη όταν θα φτάσεις
να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε δω
Να μη σκέφτεσαι αν πονέσω
κι αν θ' αντέξω μ' άδεια αγκαλιά να ζω
Δεν γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε...

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

σκυλί που γαβγίζει στ' αστέρια, μήπως ραγίσει και πέσει η αγάπη...

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ


Τον είδα για πρώτη φορά πριν από ένα μήνα στην εξαιρετική ταινία, "ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ".
Μία κινηματογραφική ιστορία που φτάνοντας στο τέλος γεμίζεις θαυμασμό για όσους αναμίχθηκαν.
Μα περισσότερο στη μνήμη μου θα μείνει το "βλέμμα".
Ένας εκπληκτικός ηθοποιός που φαντάζομαι ότι αν ήταν Αμερικανός θα είχε τσιμπήσει το όσκαρ γι' αυτή του την ερμηνεία.
Έχει ενδιαφέρον η προσωπική του ιστορία η οποία ενέπνευσε και τη ταινία.

Έψαχνα να βρω κι άλλες του ταινίες να δω και κάπου εκεί, ένα χρόνο μετά το συμβάν μαθαίνω κι εγώ αυτό...




Ο πράκτορας που αγαπήσαμε δεν είναι πια εδώ



Ερμηνεία με το βλέμμα, αυτό που μεταμόρφωνε το ψυχρό προσωπείο του πράκτορα της Στάζι Γκερντ Βίσλερ σ' έναν ανιδιοτελή φύλακα άγγελο του Ανατολικογερμανού συγγραφέα που είχε αναλάβει να παρακολουθεί. Από τις «Ζωές των άλλων», το κινηματογραφικό αριστούργημα του 34χρονου Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, θα ανακαλούμε το βλέμμα ενός μεγάλου ηθοποιού, του Ούλριχ Μούε.

Ο Ούλριχ Μούε σε μια σκηνή από την ταινία του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ. Ως πράκτορας της Στάζι μπαίνει στις «ζωές των άλλων»
Ο ρόλος του ήταν και το κύκνειο άσμα του. Ο 54χρονος πρώην Ανατολικογερμανός ηθοποιός πέθανε την Κυριακή. Επασχε από καρκίνο του στομάχου, όπως αποκάλυψε ο ίδιος στην εφημερίδα «Die Welt» μία μέρα πριν πεθάνει.

Ο κόσμος μπορεί να ανακάλυψε φέτος το ταλέντο του Μούε χάρη στην ταινία που απέσπασε δεκάδες διεθνείς βραβεύσεις, με σημαντικότερες το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, το βραβείο καλύτερης ταινίας αλλά και το α' ανδρικού ρόλου που είχε ο ίδιος πάρει από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, στη χώρα του όμως ήταν γνωστός και μάλιστα κυρίως ως θεατρικός ηθοποιός.

Γεννημένος το 1953 στην πόλη Γκρίμα της Σαξονίας, εργάστηκε κατ' αρχάς ως οικοδόμος. Κι αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Τείχος του Βερολίνου, στράφηκε στη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, σπουδάζοντας στη σχολή «Χανς Οτο» της Λειψίας.

Μόλις αποφοιτά αρχίζει να συνεργάζεται με το «Stadtisches Theater Karl-Marx-Stadt» μέχρι να τον ξεχωρίσει ο ίδιος ο Χάινερ Μίλερ και να ζητήσει προσωπικά να γίνει δεκτός στο «Volksbuhne». Εκεί ξεχώρισε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες του στον «Εγκμοντ» του Γκέτε και στον «Νάθαν τον Σοφό» του Λέσινγκ. Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία έρχεται όμως το 1989, όταν υποδύεται τον Αμλετ στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Χάινερ Μίλερ.

Ο Μούε, από τους διαφωνούντες με το ανατολικογερμανικό καθεστώς, είναι από τους διοργανωτές της μεγάλης διαδήλωσης διαμαρτυρίας στην «Αλεξάντερπλατς» στις 4 Νοεμβρίου του 1989. Είναι παντρεμένος (για δεύτερη φορά) με την ηθοποιό Τζένι Γκρέλμαν, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, την Αννα Μαρία Μούε, που είναι σήμερα επίσης ηθοποιός.

Οταν πέφτει το Τείχος ο Μούε μαθαίνει ότι η γυναίκα του διατηρούσε «ανεπίσημες» επαφές με τη Στάζι, δίνοντας πλήρεις αναφορές για τις κινήσεις του. Ενα μέρος της πικρής του εμπειρίας ενέπνευσε το σενάριο για τις «Ζωές των άλλων».

Οταν όμως ο Ντόνερσμαρκ θέλησε να κυκλοφορήσει το σενάριο σε βιβλίο, η Γκρέλμαν κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα και καθώς ήταν αδύνατον να αποδειχτεί η συνεργασία της με τη Στάζι (παρ' ότι βρέθηκε ο φάκελος του Μούε με 254 σελίδες) κέρδισε τη δίκη. Το βιβλίο δεν κυκλοφόρησε.

Με την επανένωση της Γερμανίας, ο Μούε συνεχίζει τη θριαμβευτική του πορεία παίζοντας σε σημαντικά θέατρα στο Ζάλτσμπουργκ, το Αμβούργο ή τη Βιέννη. Με την τρίτη σύζυγό του, διάσημη Γερμανίδα ηθοποιό Σουζάνε Λόταρ, ζούσαν στο Βερολίνο μαζί με τις δύο κόρες του από τον πρώτο του γάμο.

26/7/2007

πηγή "ελευθεροτυπια"

Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

ΦΟΒΑΜΑΙ

Φοβάμαι σου λέω, πάντα φοβόμουν…πάντα

Δειλή καρδιά που πάντα της πήγαινα κόντρα,

κι όσο ζητουσε την βολή της,


την ησυχία της,


της μάζευα κόσμο γύρω

και της έδινα άλυτα προβλήματα για το σπίτι…


μα πανάθεμά με...


πάντα έπασχα από αγοραφοβία και ήμουν κακός στα μαθηματικά…



Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2008



image mark 78 xp

Πέμπτη 21 Αυγούστου 2008

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΓΥΡΙΖΩ


Κάθε φορά που γυρίζω είσαι εκεί και με περιμένεις, σκοτεινέ...
κάθε φορά, στα πρώτα σκαλιά του σπιτιού μου, δε γυρνάς το βλέμμα σου πάνω μου μα ξέρω είσαι εκεί για μένα...

Κάθε φορά που γυρίζω το κλειδί στη πόρτα. είσαι εκεί και με περιμένεις, κουρνιάζεις στα ριγμένα στο πάτωμα ρούχα, και νιώθω το χαμόγελό σου όταν πίνω νερό απ' το ποτήρι που γέμισες εσύ.

Κάθε φορά που στέκομαι στο άδειο μου σπίτι σιωπώντας, είσαι εκεί...πίσω μου και με κοιτάς εκλιπαρώντας να μη νιώθω μόνος.... είσαι εσύ εκεί...

Το ξέρω...μα κάνε μου μια και μόνη χάρη σκοτεινέ μου φίλε...

....Μην είσαι κι εκεί που πάω όταν φεύγω...

Πέμπτη 17 Ιουλίου 2008

THERE IS A HAPPY LAND

Αλήθεια, δεν ξέρω αν δεν το είχα προσέξει, αν ήταν έτσι απο πάντα, αν είναι φέτος που το φαινόμενο είναι σε έξαρση... Ειλικρινά δεν ξέρω.

Μία βόλτα στους δρόμους αυτής της πόλης είναι αρκετή για να καταλάβεις οτι οι άνθρωποι έχουν βάλει μία δερμάτινη ζώνη στα δόντια τους και τη δαγκώνουν με λύσσα.

Τα μάτια τους είναι χαμένα και περνούν τις διαβάσεις στους δρόμους με σκυμμένο κεφάλι, τα φρύδια τους είναι σμιχτά, το βλέμμα τους αν σε κοιτάξουν αγριεμένο και όλοι μα όλοι έτοιμοι να πιαστούν σε καβγα.

Είναι έτσι ή επειδή είμαι εγώ βλέπω και τους άλλους στην ίδια κατάσταση;

Πόσο μας έχουν στριμώξει... Πόση σκοπιμότητα, υποχρέωση, χρέωση, κούραση, ένταση, πίεση.............................................εξάντληση.

Κάντε κουράγιο ρε!

Μας έχουν πάρει στο ψιλό και οι τράπεζες και βγάζουν διαφημίσεις με τρελαμένους τύπους που τους ενοχλούν τα τζιτζίκια στις διακοπές τους.

Λίγο έμεινε και θα πάμε να παπαριάσουμε τις πατούσες μας στα αλάτια.

Α... και εκεί που θα πάτε ας μη κλείσετε το κινητό (τζάνκια), βάλτε το στο αθόρυβο, να μη το ακούμε αυτό το γαμημένο ringtone.


Γιατί υπάρχει η HAPPY LAND ....πες τα ρε Bowie....
Boo, de boo, de boo, de boo dup





There is a happy land where only children live
They don't have the time to learn the ways Of you sir, Mr. Grownup
There's a special place in the rhubarb fields underneath the leaves
It's a secret place and adults aren't allowed there Mr. Grownup,
Go away sir
Charlie Brown got's half a crown, he's gonna buy a kite

Jimmy's I'll with chicken pox, and Tommy's learned to ride his bike
Tiny Tim sings prayers and hymns, he's so small we don't notice him
He gets in the way but we always let him play with us

Mother calls, but we don't hear
There's lots more things to do
It's only 5 o'clock, and we're not tired yet
But we will be, very shortly
Sissy Steven plays with girls, someone made him cry

Tony climbed a tree and fell, trying hard to touch the sky

Tommy lit a fire one day, nearly burned the field away

Tommy's mum found out, but he put the blame on me and Ray

There is a happy land where only children live
You've had your chance and now the doors are closed sir, Mr. Grownup
Go away sir
Boo, de boo, de boo, de boo dup

Τρίτη 15 Ιουλίου 2008

Η ΝΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Πριν λίγες μέρες κυνήγησα δυο γάτες που σκότωναν ένα περιστέρι...

Τις έβριζα μέχρι πριν από λίγο που είδα το βίντεο που μου έστειλε η αθανασία και θυμήθηκα ότι κακό δεν είναι να είσαι ζώο...κακό είναι που είμαστε άνθρωποι...


Τρίτη 8 Ιουλίου 2008


συνήθως κάθομαι στη σάλα κοιτάζοντας τον τοίχο
"όμως αν το δεις, θα χαθείς", μου έλεγε η μητέρα κι έκλαιγε

"κι όμως, μητέρα - μόνο αν χαθώ θα το δω", και τότε ένιωθα πως είχα έρθει από πολύ μακριά και πήγαινα ακόμα μακρύτερα

κι ο αέρας μύριζε απαλά σα να χαμε συγχωρεθεί για όλα

ή άλλοτε περπατώντας τη νύχτα ολομόναχος ακουσα ένα πιάνο να παίζει

κι οι θλιμμένες νότες του ήταν σα να 'ρχονταν απ' το βάθος ενός ονείρου
ή μιας άλλης ζωής

που πήγαινα; τι γύρευα; θα ξαναγυρίσουμε ποτέ;

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ "ΜΙΚΡΟ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΜΕΓΑΛΑ ΟΝΕΙΡΑ"





Ξέρω ότι δεν διάβασες ποτέ σου ένα βιβλίο, παρά μόνο όσα έχεις ακουσει απο μας να διαβάζουμε στα σχολικά μας χρόνια, δεν είμαι καν σίγουρος αν έμαθες ποτέ να διαβάζεις και ντρέπομαι που δεν θυμάμαι να σ'έχω ρωτήσει.
Τώρα που έφυγες μονάχα λίγο από Λειβαδίτη σου στέλνω.... ήθελα μέρες να σου τηλεφωνήσω και πήρα όλους τους άλλους εκτός από σένα.

ξεκουράσου τώρα γιαγιά...



Πέμπτη 19 Ιουνίου 2008

Δευτέρα 9 Ιουνίου 2008

ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΗΡΙΑ (ΨΙΛΟ)

Με είχε καλέσει αρχικά η rip 1708, τώρα μέσα από το καινουριο παιχνιδοενημερωτικο του blog ο γιάννης. Αφού ζητήσω για ακόμα μία φορά συμπάθειο για την καθυστέρηση ας ξεκινήσω

1. Όνομα: Λεωνίδας.

2. Γενέθλια: 10/11

3. Ζώδιο: σκορπιός - σκόρπιος

4. Χρώμα μαλλιών: ποια μαλλιά; Όσα είναι, είναι μαύρα.

5. Χρώμα ματιών: καστανά

6. Έχεις ερωτευτεί ποτέ; έχω.

7. Είδος μουσικής που ακούς: ελληνική έντεχνη (;;;) , ροκ καθαρό, πειραγμένο, με μπιμπλίκια, χωρίς… ψάχνω, ψάχνω, ψάχνω.

8. Αγαπημένος χαρακτήρας : αυτή την εποχή αγαπάω τους ανθρώπους που με ξεκουράζει το μυαλό τους.

9. Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; Η Χριστίνα στη Κω..

10. Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: «με παίρνει να κοιμηθώ λίγο ακόμα;».

11. Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι:
τα νεύρα μου

12. Τι έχεις στον τοίχο σου; Δύο καμβάδες. Ένας το εξώφυλλο των tindersticks στο curtains και έναν του Askroft από το song for the lovers…τώρα που το συζητάμε οι τοίχοι μου θελουν ντύσιμο.

13. Τι έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου; Τον μπαμπούλα (δεν κρεμάμε ποτέ τα χέρια γιατί θα μας τα αρπάξει)

14. Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τι θα έκανες; Δεν θα έκανα, θα πάθαινα. Έμφραγμα.

15. Αγαπημένος αριθμός: 14

.
16. Αγαπημένο όνομα: το σκέφτηκα ώρα, μάλλον δεν έχω

.
17. Τα χόμπι σου:
τόνους μουσική, να ψάχνω καινουρια πράγματα ν’ακουσω, ταινίες, πολλες ταινίες (
dead mans shoes, την είδα προχθες, μου άρεσε πολύ) και να παρατηρω τους ανθρώπους, στα όρια της παρεξήγησης.
.
18. Πού θα ήθελες να ήσουν τώρα; Στη κέρκυρα στην αδερφή μου που μόλις γέννησε
.

19. Μια ευχή για το μέλλον: να είμαι καλά εγώ και οι ανθρωποι που αγαπάω.
.
20. Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω. Σε μια εποχή να ζήσω μια επανασταση άντε τη περίοδο της χούντας να είμαι στην αντίσταση.

21. Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: θέλω τα σι ντι μου και τους δίσκους αλλά μάλλον αν προσπαθήσω θα καώ..

22. Αγαπημένο λουλούδι:
ένα μπονζάι που έχω στο μαγαζί τον Λάζαρο που αναστηθηκε, πρώτη φορα ασχολούμαι τόσο πολύ με ένα φυτό.

23. Αγαπημένη σειρά:
Τρεις σειρές έχω δει φανατικά,Βαμμένα κοκκινα μαλλιά και τώρα που γερνάω και το χάνω το
lost και το prison break..

24. Αγαπημένη ταινία:
Να κάνω ένα ολόκληρο ποστ για να χωρέσουν; Καλά δεν κανω. Ο βασιλιάς, big fish, the fountain,φτηνα τσιγάρα, το τέλος μιας σχέσης μπλα μπλα μπλα….
.
25. Αγαπημένο τραγούδι: θα βάλω αυτόπου ακούω πολύ τώρα γιατί πάλι χρειάζομαι ολόκληρο ποστ. Cat power the greatest.


26. Αγαπημένο βιβλίο: πάλι δεν αποφασίζω…
Kαρνέζης – Μικρές ατιμίες, Philip roth – ο καθηγητης του πόθου …και ας μη συνεχισω.


27. Αγαπημένο ζώο:
οι σκύλοι για την ανιδιοτέλεια τους

28. Αγαπημένο ρούχο:
τζιν, φανελάκι

29. Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα:

Γ. Αγγελάκας, radiohead

30. Αγαπημένο χρώμα: μωβ
.

31. Αγαπημένο φαγητό:
αν και μάγειρας…σουβλάκια

32. Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι:
δεν ταυτίζομαι αλλά έχουμε διαβάσει πολύ σπαιντερμαν ρε παιδι μου.

33. Κακή συνήθεια: ακατάσταστος.

34. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: καλοπροαίρετος.

35. Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: πιάνομαι εύκολα κορόιδο, ορισμένες φορές αισθάνομαι ο αόρατος ανθρωπος κυρίως στις ουρές παρα το ύψος μου..

36. Συνηθισμένη ατάκα:
γάμησέ τα, τον ήπιαμε, το νου σου.
.
37. Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις:
δάσκαλος στο Καστελλόριζο ή Κουφονήσια

38. Μεγαλύτερος φόβος:
ο θάνατος αγαπημένου προσώπου (γιάννη ήταν τυχαίο)
.
39. Η καλύτερη pizza: benvenutto.

40. Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι…:
ευθυνη
.

Τώρα για καλέσματα τα έχουμε ξαναπεί… σκρουτζ.


.

Κυριακή 25 Μαΐου 2008

ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ

Πέμπτη 22 Μαΐου 2008

ΑΓΡΥΠΝΙΑ

Αγρύπνια, αψηλάφητο ζώο!
Δίχως μια στάλα στοργή
σ' όσους διψάν για χίμαιρες, γέρνεις
την κούπα σου που 'ναι πάντα αδειανή


Κι ενώ περνά η νύχτα κατάλευκη
βροχερή σαν Κυριακή
ξέρω γιατί, στ’ αυτί που σπαράζει
χιμάς και γλύφεις σαν το σκυλί


Δεν αγαπάς! Αφήνεις τους ψύλλους σου
τους ήχους που φτάνουν από μακριά
αγρύπνια, κακόφωνο όργανο
που αλέθεις των εκλεκτών το «ωσαννά»

Αγρύπνια,
της κόλασης κήτος
είναι το φιλί σου φωτιά
Αφήνει μια γεύση από σίδερο
Πού 'χουν ξηλώσει από καράβια παλιά

Κι ενώ περνά η νύχτα...

Κυριακή 18 Μαΐου 2008

ΧΑΡΤΙ ΚΑΙ ΜΟΛΥΒΙ

Πήρα αυτή τη πρόσκληση να δείξω ένα χειρόγραφό μου από την talisker, αφού ζητήσω την κατανόησή της για την καθυστέρηση περνώ στο ζητούμενο. το παιχνίδι γνωστό.
1. Γράψε


2. Σκάναρε (ή φωτογράφισε… )

3. Πόσταρε.

4. Ενημέρωσε! Απαραίτητα στο τέλος του ποστ γράψε: για το http://autographcollectors.blogspot.com/


παραλείπω τον πέμπτο κανόνα γιατί ποτέ δεν καλώ σε παιχνίδι κανέναν αφού είμαι γνωστός Σκρουτζ.

Πέμπτη 8 Μαΐου 2008

ΘΕΛΩ ΜΟΝΟ ΝΑ...

Σίδερο/ τσιμέντο/ εξατμίσεις/

ringtones/ Bluetooth/ παράβολα/ αριθμός πρωτοκόλλου/

αίτηση/ υπεύθυνη δήλωση/ εξουσιοδοτήσεις/ activation id/

password/ username/ πρόστιμο/ αντικαταβολή/

βιβλιάρια τραπέζης(πρώτη κατάθεσις δραχμαί τριάντα)/ βαλεριάνες/

λογαριασμοί/ web banking/

δάνεια όλα σε ένα νοικοκυρεμένα-άρση βαρών-και γαμώ το σπίτι τους/

blogging/ comments/ αφύπνιση/ sms/ brief/ ταμειακές μηχανές/

service/ λογιστές/ ικα/ τεβε/ εφορία/ πολεοδομίες/ ταμεία/

δημόσιος υπάλληλος/ hondos center/ multirama/ Vodafone/

πιστωτικές/πιστώσεις/ δόσεις/ nova/ τσόντες/ επιδομα ανεργείας.....


εεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεεε

θέλω μόνο να.....



Πέμπτη 1 Μαΐου 2008

ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ


Έπειτα από τρεις δεκαετίες, 30 χρόνια άγνοιας…

Ήσουν εκεί, απρόσκλητη επισκέπτης, στη δική μου γιορτή…

Ήσουν το δώρο μου…

Και μετά;

Μια φωτογραφία, πάνω πάνω από τις 64 που σε είχε πιάσει να με κοιτάς

Κι εγώ να σε χαζεύω στο χαρτί… ποια είσαι;

Και πέρασαν 48 μέρες που ξόδευα τα γέλια μου χλιαρά και άσκοπα,

Που φοβόμουν το 2 και με βόλευε το 1… μόνος και ήρεμος.

Μα…

Πάγωσε ο κόσμος εκείνο το βράδυ, και υπήρχαμε μόνο εμείς να κρατήσουμε το ανθρώπινο είδος ζωντανό με δύο χαμόγελα, λίγο αλκοόλ, συνταγή επιβίωσης…μας χρωστάνε γλυκιά μου…την ύπαρξή τους.

…τόσο φως που να το χωρέσω όμως που εδώ έχει 6 μήνες νύχτα;

Που να βολέψεις τόση θλιμμένη μουσική στις χαρούμενες κασέτες σου;

Και είναι αυτό που αγα(πώ)(πάς)…

Είναι αυτό που κρατάμε στα δυό μας χέρια και μας καίει και όσο μας καίει εμείς το κρατάμε πιο σφιχτά να μας αφήσει σημάδια.

Άλλωστε ο κόσμος από μας περιμένει…

Γιατί… Θυμάσαι ;

Είσαι η "ωραία της ημέρας" κι εγώ ο "superman" που ακόμα και χωρίς τη μπέρτα του μπορεί να σώσει τον κόσμο.

Κυριακή 20 Απριλίου 2008

ΒΆΡΑ ΓΈΡΟ ΜΟΥ !!!




NO PUSSY BLUES

My face is finished, my body's gone.
And I can't help but think standin' up here in all this applause and gazin' down at all the young and the beautiful.
With their questioning eyes.
That I must above all things love myself.

I saw a girl in the crowd,
I ran over I shouted out,
I asked if I could take her out,
But she said that she didn't want to.

I changed the sheets on my bed,
I combed the hairs across my head,
I sucked in my gut and still she said
That she just didn't want to.

I read her Eliot, read her Yeats,
I tried my best to stay up late,
I fixed the hinges on her gate,
But still she just never wanted to.

I bought her a dozen snow-white doves,
I did her dishes in rubber gloves,
I called her Honeybee, I called her Love,
But she just still didn't want to. She just never wants to.

I sent her every type of flower,
I played her guitar by the hour,
I patted her revolting little chihuahua,
But still she just didn't want to.

I wrote a song with a hundred lines,
I picked a bunch of dandelions,
I walked her through the trembling pines,
But she just even then didn't want to. She just never wants to.

I thought I'd try another tack,
I drank a litre of cognac,
I threw her down upon her back,
But she just lay up and said that she just didn't want to.

I thought I'd have another go,
I called her my little ho,
I felt like Marcel Marceau
must feel when she said that she just never wanted to. She just didn't want to.

I got the no pussy blues.

Παρασκευή 11 Απριλίου 2008

ΣΣΣΣΣ...ΟΛΑ ΚΑΛΑ



Δυό χρόνια,

Πέρασαν δυό χρόνια.

Έχω κάνει φίλους εδώ, δυό καλούς και πιστούς φίλους.

Μόνο που τα βράδια κάτι τους πιάνει και κυνηγούν τις ρόδες των αυτοκινήτων και τα μηχανάκια.

Τα χαζεύω από το πεζοδρόμιο μα καμιά φορά φοβάμαι μη πάθουν κακό…

Οι παλιολαμαρίνες δεν έχουν έλεος. Ούτε και οι άνθρωποι πια…

Πεινάω…

Είναι κι αυτό το κρύο…μου τρυπάει τα κόκαλα. Κι έχει δρόμο ακόμα ο χειμώνας.

Όλοι αυτοί…όλοι αυτοί που περνούν μπροστά μου, ούτε ματιά δεν ξοδεύουν πάνω μου, ούτε ματιά.

Με προσπερνούν γυρνώντας το κεφάλι από την άλλη, να κάνουν πως δεν με βλέπουν, μήπως και τους ενοχλήσει εκείνη η γριά ετοιμοθάνατη… η συνείδηση.

Αλλά εγώ έχω παρέα, έχω τους φίλους μου τους παιδικούς, τη μάνα μου…έρχονται συχνά και τα λέμε.

Στέκονται μπροστά μου και γελάμε, θυμόμαστε…καμιά φορά τσακωνόμαστε και οι άνθρωποι με κοιτούν που φωνάζω στο κενό…χαχαχα νομίζουν ότι μιλάω στον αέρα…γελοίοι…αν κάτι δεν το βλέπουν δεν υπάρχει…

Κρυώνω…

Χθες βράδυ ονειρεύτηκα…

Ανέβηκα, λέει σ’ ένα τρένο και έφυγα, σ’ ένα τρένο που πέρασε από μπροστά μου και με τράβηξε μαζί του. Ένιωσα, λέει, και πάλι καθαρός, ξεκούραστος, χορτασμένος και ζεστός…

Πόση φασαρία θεέ μου… θεέ μου; Που τον θυμήθηκα πάλι κι αυτόν…

Θα προσπαθήσω να κοιμηθώ, ίσως αν είμαι τυχερός να περάσει ξανά εκείνο το τρένο…

………………………………………………………………………………………


Στις 22 Φεβρουαρίου, από ανθρώπινο λάθος ένα τρένο του ΗΣΑΠ στον Πειραιά γκρέμισε τη μάντρα του αμαξοστασίου και σκότωσε έναν άνθρωπο.

Επειδή ήταν άστεγος, αλλοδαπός και δεν τον αναζήτησε προφανώς κανείς ώστε να κάνουν τα κανάλια ζωντανές συνδέσεις με το σπίτι του και τους συγγενείς που θρηνούν, πέρασε στα ψιλά.

Ζούσε τα τελευταία δυο χρόνια εκεί γύρω, στο λιμάνι του Πειραιά, κάποια εποχή του είχαν δώσει και μία σκούπα και σκούπιζε εκεί κοντά στον Αγ. Διονύση…

Ήταν ένας ακόμα άνθρωπος που χάθηκε, ένας ακόμα άνθρωπος που πέρασε στα ψιλά των ειδήσεων και των συνειδήσεων…

Καλημέρα σας…

Κυριακή 6 Απριλίου 2008

AN AKOYTE...


Πειραιάς, Καστέλα, 1997.

Σάββατο προς Κυριακή 03.20 το πρωί. Στάση λεωφορείου, οδός Τζαβέλα
Περιμένω το 040 μαζί με δυό Πακιστανούς που μόλις έχουν σχολάσει κι αυτοί από τις ψαροταβέρνες του μικρολίμανου και άλλους τρεις πιτσιρικάδες που η Σαββατιάτικη έξοδός τους είχε άδοξο τέλος και γυρνούσαν σπίτι με έπαθλο από ένα βρώμικο στο χέρι.

Μαζί κι εγώ με τη μυρωδιά της κουζίνας να δηλώνει την ιδιότητά μου.

Έμπαινα σ' εκείνο το πράσινο λεωφορείο, και πάντα παρατηρούσα τους ανθρώπους φτιάχνοντας τις δικές τους ιστορίες στο μυαλό μου... τι δουλειά κάνουν, που πάνε, από που έρχονται, ποιος τους περιμένει, αν τους περιμένει...

Κάθε Σάββατο, η διαδρομή είχε περισσότερο κόσμο απ' ότι συνήθως, εκείνο το βράδυ αφού περιεργάστηκα τους συνταξιδιώτες μου, φτάνοντας το βλέμμα μου στη γαλαρία βλέπω την εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω, θυμάμαι ακόμα και τα πρόσωπα των τεσσάρων εκείνων παιδιών που λες και κάποιος τους είχε προσθέσει στο πίνακα εκείνης της ζωγραφιάς του πράσινου λεωφορείου.

Τέσσερα παιδιά, χαρούμενα, αποκομμένα από τους υπόλοιπους, αθόρυβα μέσα στη βουή, μιλούσαν τόσο δυνατά μεταξύ τους και κανείς δεν τους άκουγε. χρησιμοποιούσαν αυτή την υπέροχη γλώσσα της νοηματικής, την πανέμορφη και τόσο εκφραστική αυτή γλώσσα που τόσο πολύ θα ήθελα να γνωρίζω.

Την εικόνα αυτών των παιδιών την κουβαλάω τόσα χρόνια μαζί μου από τότε, μα η ατολμία μου, και ο ωχαδερφισμός που με κυριεύει δεν μου άφησε περιθώρια να μάθω περισσότερα γι' αυτούς τους ανθρώπους.

Και είναι αλήθεια ότι δεν είναι οίκτος αυτό που μου προκαλούν οι κωφοί άνθρωποι μα απεριόριστη γοητεία και τρελή περιέργεια να γνωρίσω το κόσμο τους, να μάθω για τα δικά μας αυτονόητα καθημερινά πράγματα που γι' αυτούς τελικά δεν είναι τόσο αυτονόητα.

Πως ξυπνούν το πρωί; Τι χρησιμότητα έχει το τηλέφωνο; Πως λένε "σ' αγαπώ"; Πως βρίζουν; Πως ψιθυρίζουν;

Χθες για ακόμα μία φορά χάρηκα που δημιουργήθηκε αυτή η κοινωνία των blog.
Γιατί έδωσε την ευκαιρία και σ' εμένα τον άνθρωπο του καναπέ να μάθω.

ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ λοιπόν... Μία γυναίκα που μέσα από τις σελίδες της μπορείτε να μάθετε όσα δεν σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ρωτήσετε, γραμμένα με χιούμορ, άνεση, αποδοχή, περηφάνια, δροσιά.

Διαβάστε την να γράφει για τον "κουφό νόμο του Μέρφι" , για το καρναβάλι , για τη γυναίκα.

Και όπως γράφει και στους στίχους της σε τραγούδι μελοποιημένο από τον B.D.Foxmoor

"αυτό το μήνυμα είναι για σένα που ακούς από μένα τη Σοφία που δεν άκουσα ποτέ"

Και κάπου εδώ χαμογελώ, γιατί το blog μου λέγεται "αν ακούς"....

Τετάρτη 2 Απριλίου 2008

ΦΕΥΓΩ ΗΣΥΧΑ


Δεν είναι…δεν είναι σου λέω


Δεν είναι που όλα μου φαίνονται χωρίς τέλος


Δεν είναι που τα βότσαλα που έχω αφήσει στο δρόμο με βγάζουν στο ίδιο πάντα σημείο.


Δεν είναι το ψέμα που ζω κάθε φορά που ξεκουράζω στους ίσκιους τα κουρασμένα μου πόδια κάνοντάς τους λίγη παρέα…έτσι να ξεχάσουν λίγο τη μοναξιά τους.

Δεν είναι που ο ήχος της κιθάρας μου έχει γλυκάνει τελευταία, το κάνει για να με καλοπιάσει, να γράψω ένα τραγούδι ακόμα μετά από χρόνια.


Δεν είναι που μου παίρνει χρόνο να αδειάσω το μυαλό μου από τους ήχους της φωνής σου…


Δεν είναι που έχασα το αστέρι που χάζευα τα βράδια, ίσως να έπεσε όταν αποκοιμήθηκα... όλα συμβαίνουν τη στιγμή που κλείνεις τα μάτια.

καλά...Θα μαζέψω το παραλήρημα μου, θα πετάξω πετσέτα και θα φύγω


Γέλα όμως λίγο…γέλα λίγο μόνο…


είναι που όταν φεύγω…φεύγω ήσυχα...
...και….μόνο το γέλιο σου με ησυχάζει