Ο ΤΣΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΚΑΡΔΑ.

Που να το φανταζόσουν όταν ξεκινούσες, γεννημένος επαναστάτης γαρ, να αλλάξεις τη μοίρα των ανθρώπων της Ν.Αμερικής ότι θα κατέληγες κονκάρδα…ε ΤΣΕ;

Που να το φανταζόσουν όταν μη μπορώντας να ανεχτείς τη φτώχεια και την ανέχεια που ζούσαν οι άνθρωποι γύρω σου και βρέθηκες στη Κούβα να ξεκινήσεις την επανάσταση, τη δική σου επανάσταση, ότι θα κατέληγες μπλουζάκι… ε ΤΣΕ;

Αργεντινός ήσουν μα είμαι σίγουρος ότι οι περισσότεροι σε λογίζουν Κουβανό, κι αυτό γιατί έπαιξες τη ζωή σου κορώνα γράμματα μέσα σε ζούγκλες, ανάμεσα σε σφαίρες που πολλές φορές από τύχη και μόνο άφηναν ένα σφύριγμα στ’ αυτιά σου και όχι μία πληγή στο κορμί σου, για έναν ξένο λαό. Μόνο που εσύ στο μυαλό σου δεν είχες σύνορα και δεν χώριζες τους ανθρώπους.

Που να το φανταζόσουν ΤΣΕ ότι θα γίνεις στάμπα;

Και όταν πια είχες την ευκαιρία μετά τη νίκη σας, έχοντας γίνει ήδη παγκόσμιο σύμβολο – μύθος, να ζήσεις με την οικογένειά σου την υπόλοιπη ζωή σου, όντας πια αξιωματούχος της κουβανής κυβέρνησης απολαμβάνοντας τους καρπούς των αγώνων σου και το σεβασμό όλων, εσύ έφυγες για τη Βολιβία να οργανώσεις κι εκεί την επανάσταση.

Πόσους ξέρεις να το έχουν κάνει αυτό ΤΣΕ; Πόσοι απαρνήθηκαν την εξουσία όταν πια την είχαν κατακτήσει;

…πόσοι;

Κι εκεί, στη Βολιβία έμεινες με μία χούφτα αντάρτες να κυνηγάτε ένα όνειρο, πεινασμένος, κουρασμένος και με το άσθμα να κόβει την αναπνοή σου, μέχρι την τελευταία στιγμή, προδομένος και αδειασμένος απ’όλους.

Δεν εγκατέλειψες ποτέ.

Σε στρίμωξε ο στρατός και τραυματισμένο αιχμάλωτο σε εκτέλεσαν μέσα σε ένα άχαρο δωμάτιο.

Που να φανταζόσουν ότι θα γίνεις σουβενίρ… ε ΤΣΕ;

.....................................................................................................................................................

Είδα αυτές τις μέρες τις δύο ταινίες του Σοντεμπεργκ για τον ΤΣΕ.

Ομολογώ ότι αυτόν το σκηνοθέτη ποτέ δεν τον συμπάθησα.

Επίσης ομολογώ ότι χάρη σε αυτέ τις δύο ταινίες του επανέφερα στο μυαλό και τη συνείδηση μου τον ΓΚΕΒΑΡΑ στη πραγματική του διάσταση.

Αυτή του ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Με την εκπληκτική ερμηνεία του Ντελ Τόρο έφτιαξε μία ταινία ΑΝΤΙ.

Στεγνή, πραγματική, με ήρωες που γονατίζουν από άσθμα, από πείνα, από πόνο, χωρίς μελοδραματισμούς περιττούς αλλά με το συναίσθημα της πραγματικότητας.

Αληθινά εμπνευσμένη η σκηνή της εκτέλεσης του μέσα από τα ίδια του τα μάτια.

Και για όσους από μας το έχουν ξεχάσει Ο ΤΣΕ ΓΚΕΒΑΡΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΚΑΡΔΑ.

ΣΜΙΚΡΥΝΣΗ

έχω πάρει ενα ψαλίδι και κόβω γύρω γύρω το περίγραμμα μου,
χαρτάκι που μικραίνει όσο κόβω και γίνομαι ασήμαντος
όσο τα βλέμματα γύρω μου πληθαίνουν.

....αν βάλω τη παλάμη μου μπροστά στα μάτια μου, εκείνοι με βλέπουν ακόμα φίλε;




φίλε;;;

WALTZ WITH BASHIR

Είμαι ο κύριος χοντρόπετσος που μετά από 34 χρόνια και από εκεί που έμπαινε στον ηλεκτρικό και του δίπλωνε το στομάχι και ορκιζόταν οτι θα φύγει από το μπουρδέλο που λέγεται Αθήνα γιατί θα γυρίσει το μυαλό του - και έφυγε - ... γύρισε για να καλλιεργήσει αυτό που άφησε μισό την προηγούμενη φορά.

Να γίνει ένα μεγαλοπρεπέστατο μουνόπανο που τόσο καιρό έβλεπε στις ειδήσεις τα νεκρά παιδακια των Παλαιστινίων και δεν κουνήθηκε φύλλο...τίποτα δεν ένιωσα σύντροφοι, μηδέν στρογυλλότατο...

Κι έρχεται κάποιος κύριος Αρι Φόλμαν, Ισραηλινος, που συμμετειχε ως στρατιώτης σε καταστάσεις που προφανώς στοίχειωσαν το μυαλό του και ζωγραφίζει πάνω στο ντοκυμαντερ που κινηματογράφησε μια μεγάλη συγνώμη για να με κάνει να νιώσω ξανά, να μου ξαναδιπλώσει το στομάχι και να με θυμηθώ όπως μου αρέσει να με θυμάμαι...άνθρωπο.

Μόλις τελείωσα την ταινία του, ο Max Richter την έντυσε ιδανικά με τη μουσική του κι εγω στις 5.30 το πρωί ακούγοντας το soundtrack της ταινίας λέω αν δεν την είδατε να το κάνετε.

Τα ηλεκτροσοκ είναι παντοτε αναγκαία...