Αν ήμουν γρατζούνισμα πάνω σε μια χορδή θα έκλαιγα με θόρυβο πάνω σε μία σκηνή με 90 ηχεία και ντεσιμπέλ που θα έκαναν τ’ αυτιά σου να βουίζουν μέχρι το ξημέρωμα τριών πρωινών.
Στο τέταρτο θα ξυπνούσες και οι ήχοι θα είχαν δραπετεύσει από τη πίσω πόρτα όσο εσύ κοιμόσουν, θα παίζαν μπάλα στην αυλή σου και στο δρόμο έξω από αυτήν
και όταν θα έσπαγαν το παράθυρο της γειτόνισσας θα έτρεχαν να κρυφτούν πίσω από το μικρότερο τραγούδι που έχει ποτέ γραφτεί και θα του δίναν ένταση να φτάσει μέχρις εσένα… ξανά…
Αν ήμουν γρατζούνισμα πάνω σε μια χορδή…
