ΑΤΙΤΛΟ

Ξεκίνησα να γράψω ένα αποχαιρετιστήριο ποστ.... πολύ μελό μου φάνηκε και το έσβησα.
Ήταν όμορφα ένα χρόνο και κάτι, είναι ακόμα όταν έχω ανάγκη να πω και "βγαίνω" και τα λέω.
Όλοι αυτό κάνουμε εδώ μέσα, ξεσπάμε τα νεύρα μας τη στεναχώρια μας...τη μαλακία μας.
Μόνο που έμπλεξε λίγο όλο αυτό στη πορεία.

Παρεξήγηση.

Κάπου στο δρόμο μάθαμε τα ονόματα μας, εγώ από "αν ακούς" έγινα Λεωνίδας. Κανένα πρόβλημα μέχρι εδώ.

Το ότι μπορεί κάποιος να γράφει λίγο στενάχωρα, λίγο μαύρα, λίγο δεν ξέρω τι, δεν σημαίνει ότι αυτή είναι και η ζωή του.

Είμαι ένας καθημερινός άνθρωπος, με κανονική ζωή, με τη δουλειά του, με φίλους, με τα προβλήματα που λίγο πολύ έχουμε όλοι μας, γελάω, κάνω πλάκα, βρίζω, αγαπάω, παρεξηγώ, και το αντίστροφο...

Θέλω να πω ότι δεν είμαι κανένας περίεργος τύπος αλαφροΐσκιωτος που γράφει ποιήματα περπατώντας στο δρόμο. ΟΧΙ.

Η ζωή μου είναι μια χαρά. Δεν έψαχνα φίλους μπαίνοντας εδώ, ούτε γκόμενες.
Μπορώ να γνωρίζω και να κάνω φίλους κάθε μέρα γιατί αντίθετα με αυτό που ίσως έχω δείξει είμαι κοινωνικός άνθρωπος
Ούτε γκόμενα θέλω να βρω. Ο σωστός τρόπος για να γνωρίσεις μία γυναίκα είναι πρώτα να τη δεις και αν σου αρέσει μετά να ανακαλύψεις τα "ψυχικά της χαρίσματα". Εδώ γίνεται λίγο ανάποδα ΔΕΝ ΘΈΛΩ

Είναι κουραστικό επίσης το τριπάκι που μπαίνουμε να ικανοποιούμε τις προσδοκίες που αυθαίρετα κάποιοι έχουν από μας.
Δεν μου αρέσει που έχω τύψεις που έχω να επισκεφτώ και να σχολιάσω τα μπλογκς που συχνάζω πολύ καιρό.
Είναι τόσο λίγος ο χρόνος που έχουμε πια...

Γνώρισα (τρόπος του λέγειν) εδώ πολλούς που άξιζε το κόπο. Χάρηκα όταν συνάντησα κάποιους που αντίθετα με αυτό που φαίνονταν μου βγήκαν πολύ φωτεινές φάτσες (αδερφέ!).

Στεναχωρήθηκα όταν περιφερόμουν σε μπλογκς που είχαν τόσα πολλά να πουν με πανέμορφες γραφές και...0 comments την ίδια στιγμή που κάτι χαζομάρες είχαν 200... αλλά αυτά θα μου πεις κύριε μου είναι υποκειμενικά.

Τέλος πάντων, φλυαρώ και ποτέ δεν έκανα μεγάλα ποστ.

Δεν είναι αντίο αυτό. Εδώ θα είμαι αλλά με άλλες προϋποθέσεις Σκεφτόμουν το κλείδωμα αλλά ξέρω καλά ότι σε λίγο θα το πάρω πίσω. Είναι λίγο ρόμπα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι από δω και στο εξής δεν θα είναι το ίδιο.

Θέλω να ευχαριστήσω την οικογένειά μου για την στήριξή τους, τον μάνατζερ μου...εχμμ...

Σε εσάς που ξέρετε (και ξέρετε) άτι σας εκτιμώ δηλώνω εκτίμηση και υπόσχεση παρουσίας.

Τα λέμε, το νου σας, καλή αντάμωση και καλό σαββατοκύριακο.



υ.γ. μπείτε στο κόπο να ακούσετε ολόκληρη αυτή την ομορφιά που ακούγεται από δίπλα. Monika, 20χρονη ελληνιδα. Avatar- υπέροχος δίσκος.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ;;;; ΤΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ;;;

Έχω μία μόνιμη διαφωνία με τους ανθρώπους, η μουσική δε με ρίχνει, πολύ δύσκολα να μου αλλάξει αρνητικά τη διάθεση ένα τραγούδι.

Η μουσική πάντα μου κάνει παρέα στη διάθεση που ετσι κι αλλιώς έχω, τη θεωρώ πιστή και αγαπημένη μου σύντροφο και όπως χαρακτηριστικά λέω "είναι το μόνο θυληκό που θα μείνει για πάντα κοντά μου" (τσεκαρισμένο).

Το μόνο που μπορει να μου δημιουργήσει είναι νεύρα ή εμετό ακούγοντας ένα σκυλάδικο- ξέρετε, απο αυτά που έχουν όλα το ίδιο θέμα (χωρισμό) και έχουν ΟΛΑ τους ίδιους στίχους, απλά με άλλη σειρά οι λέξεις.

Ένα τραγούδι λοιπόν που έχει να κάνει με χωρισμό και το θεωρούσα πάντα πολύ σκληρό τραγούδι και που όντως κατάφερνε να με στεναχωρήσει είναι της Ευανθίας Ρεμπούτσικα σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου (ειρωνία, πάντα μπροστά μου τη βρίσκω), το "Εχε γεια".


Maya περίεργη στιγμή διάλεξες να με καλέσεις σε παιχνίδι...σε τέτοιο παιχνίδι.
Εγώ προσωπικά, τις επόμενες μέρες θα μπαίνω εδώ με τον υπολογιστή στο mute γιατί δε λέει...

Στο ταξίδι αυτό που βγαίνεις

να πηγαίνεις πάντα μ' αέρα καλό

Να μη νοιάζεσαι αν θα κλάψω

κι αν θα πάψω κάποτε να σ' αγαπώ

Δεν γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε

δεν αλλάζει δρόμο η καρδιά

Ό,τι αξίζει είν' αυτό που ζήσαμε

δεν πειράζει, αγάπη μου, έχε γεια

Στ' άλλα μέρη όταν θα φτάσεις

να ξεχάσεις ό,τι περάσαμε δω

Να μη σκέφτεσαι αν πονέσω

κι αν θ' αντέξω μ' άδεια αγκαλιά να ζω

Δεν γυρίζει πίσω αυτό που αφήσαμε...

σκυλί που γαβγίζει στ' αστέρια, μήπως ραγίσει και πέσει η αγάπη...

ΤΟ ΒΛΕΜΜΑ

Τον είδα για πρώτη φορά πριν από ένα μήνα στην εξαιρετική ταινία, "ΟΙ ΖΩΕΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ".
Μία κινηματογραφική ιστορία που φτάνοντας στο τέλος γεμίζεις θαυμασμό για όσους αναμίχθηκαν.
Μα περισσότερο στη μνήμη μου θα μείνει το "βλέμμα".
Ένας εκπληκτικός ηθοποιός που φαντάζομαι ότι αν ήταν Αμερικανός θα είχε τσιμπήσει το όσκαρ γι' αυτή του την ερμηνεία.
Έχει ενδιαφέρον η προσωπική του ιστορία η οποία ενέπνευσε και τη ταινία.

Έψαχνα να βρω κι άλλες του ταινίες να δω και κάπου εκεί, ένα χρόνο μετά το συμβάν μαθαίνω κι εγώ αυτό...

Ο πράκτορας που αγαπήσαμε δεν είναι πια εδώ

Ερμηνεία με το βλέμμα, αυτό που μεταμόρφωνε το ψυχρό προσωπείο του πράκτορα της Στάζι Γκερντ Βίσλερ σ' έναν ανιδιοτελή φύλακα άγγελο του Ανατολικογερμανού συγγραφέα που είχε αναλάβει να παρακολουθεί. Από τις «Ζωές των άλλων», το κινηματογραφικό αριστούργημα του 34χρονου Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, θα ανακαλούμε το βλέμμα ενός μεγάλου ηθοποιού, του Ούλριχ Μούε.

Ο Ούλριχ Μούε σε μια σκηνή από την ταινία του Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ. Ως πράκτορας της Στάζι μπαίνει στις «ζωές των άλλων»

Ο ρόλος του ήταν και το κύκνειο άσμα του. Ο 54χρονος πρώην Ανατολικογερμανός ηθοποιός πέθανε την Κυριακή. Επασχε από καρκίνο του στομάχου, όπως αποκάλυψε ο ίδιος στην εφημερίδα «Die Welt» μία μέρα πριν πεθάνει.

Ο κόσμος μπορεί να ανακάλυψε φέτος το ταλέντο του Μούε χάρη στην ταινία που απέσπασε δεκάδες διεθνείς βραβεύσεις, με σημαντικότερες το Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, το βραβείο καλύτερης ταινίας αλλά και το α' ανδρικού ρόλου που είχε ο ίδιος πάρει από την Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου, στη χώρα του όμως ήταν γνωστός και μάλιστα κυρίως ως θεατρικός ηθοποιός.

Γεννημένος το 1953 στην πόλη Γκρίμα της Σαξονίας, εργάστηκε κατ' αρχάς ως οικοδόμος. Κι αφού υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία στο Τείχος του Βερολίνου, στράφηκε στη μεγάλη του αγάπη, το θέατρο, σπουδάζοντας στη σχολή «Χανς Οτο» της Λειψίας.

Μόλις αποφοιτά αρχίζει να συνεργάζεται με το «Stadtisches Theater Karl-Marx-Stadt» μέχρι να τον ξεχωρίσει ο ίδιος ο Χάινερ Μίλερ και να ζητήσει προσωπικά να γίνει δεκτός στο «Volksbuhne». Εκεί ξεχώρισε ιδιαίτερα για τις ερμηνείες του στον «Εγκμοντ» του Γκέτε και στον «Νάθαν τον Σοφό» του Λέσινγκ. Η πρώτη του μεγάλη επιτυχία έρχεται όμως το 1989, όταν υποδύεται τον Αμλετ στην παράσταση που σκηνοθετεί ο Χάινερ Μίλερ.

Ο Μούε, από τους διαφωνούντες με το ανατολικογερμανικό καθεστώς, είναι από τους διοργανωτές της μεγάλης διαδήλωσης διαμαρτυρίας στην «Αλεξάντερπλατς» στις 4 Νοεμβρίου του 1989. Είναι παντρεμένος (για δεύτερη φορά) με την ηθοποιό Τζένι Γκρέλμαν, με την οποία απέκτησαν μια κόρη, την Αννα Μαρία Μούε, που είναι σήμερα επίσης ηθοποιός.

Οταν πέφτει το Τείχος ο Μούε μαθαίνει ότι η γυναίκα του διατηρούσε «ανεπίσημες» επαφές με τη Στάζι, δίνοντας πλήρεις αναφορές για τις κινήσεις του. Ενα μέρος της πικρής του εμπειρίας ενέπνευσε το σενάριο για τις «Ζωές των άλλων».

Οταν όμως ο Ντόνερσμαρκ θέλησε να κυκλοφορήσει το σενάριο σε βιβλίο, η Γκρέλμαν κατέθεσε ασφαλιστικά μέτρα και καθώς ήταν αδύνατον να αποδειχτεί η συνεργασία της με τη Στάζι (παρ' ότι βρέθηκε ο φάκελος του Μούε με 254 σελίδες) κέρδισε τη δίκη. Το βιβλίο δεν κυκλοφόρησε.

Με την επανένωση της Γερμανίας, ο Μούε συνεχίζει τη θριαμβευτική του πορεία παίζοντας σε σημαντικά θέατρα στο Ζάλτσμπουργκ, το Αμβούργο ή τη Βιέννη. Με την τρίτη σύζυγό του, διάσημη Γερμανίδα ηθοποιό Σουζάνε Λόταρ, ζούσαν στο Βερολίνο μαζί με τις δύο κόρες του από τον πρώτο του γάμο.

26/7/2007

πηγή "ελευθεροτυπια"

ΦΟΒΑΜΑΙ

Φοβάμαι σου λέω, πάντα φοβόμουν…πάντα

Δειλή καρδιά που πάντα της πήγαινα κόντρα,

κι όσο ζητουσε την βολή της,

την ησυχία της,

της μάζευα κόσμο γύρω

και της έδινα άλυτα προβλήματα για το σπίτι…

μα πανάθεμά με...

πάντα έπασχα από αγοραφοβία και ήμουν κακός στα μαθηματικά…

image mark 78 xp