Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2007

ΟΥΛΑΛΟΥΜ

Μα η ψυχή σηκώνοντας το δάχτυλο είπε:
"Το υποψιάζομαι θλιβερά αυτό το αστέρι,
μου φαίνεται παράξενη η χλωμάδα του.
Ω, βιάσου, βιάσου, ας μην καθυστερούμε.
Ω,φύγε, φύγε, ας φύγουμε, έτσι πρέπει".
Μίλαγε με τρόμο αφήνοντας να πέσουν
τα φτερά της, προτού συρθούνε μεσ' στη σκόνη.
Έκλαιγε με αγωνία, αφήνοντας να πέσουν
τα φτερά της, προτού συρθούνε μεσ' στη σκόνη,
προτού θλιβερά συρθούνε μεσ'στη σκόνη.

Εγώ απάντησα: "Ενα όνειρο, μονάχα, είναι αυτό,
ας πάμε με τo τρεμουλιαστό αυτό φως
ας τονιστούμε απ' αυτό το κρυστάλλινο φως,
το φως το σιβυλλικό που ακτινοβολάει
με Ελπίδα και Ομορφιά αυτή τη νύχτα:
— Δες, τρέμοντας ανεβαίνει τον ουρανό μέσ' στη
νύχτα.

Μπορούμε σίγουρα να εμπιστευτούμε στη λάμψη
του,
που δεν μπορεί παρά σωστά να μας οδηγήσει,
μιά κι ανεβαίνει τρέμοντας τα Ουράνια, μέσ' στη
νύχτα".
Ησύχασα έτσι την ψυχή μου κι έσκυψα και τη
φίλησα,
και κατώρθωσα να διαλύσω την κακή την διάθεση,
και σκόρπισα τους φόβους και τις ανησυχίες της,
και πήραμε το μονοπάτι ως το τέλος.


ΕNTΓΚΑΡ ΑΛΛΑΝ ΠΟΕ

6 σχόλια:

an205 είπε...

Ουλαλούμ Γιάννης Σκαρίμπας

Ήτανε σαν να σε πρόσμενα, κερά
απόψε που δεν έπνεε όξω ανάσα
κι έλεγα: θα 'ρθει απόψε απ' τα νερά
κι από το δάσα.

Θα 'ρθει. αφού φλερτράρει μου η ψυχή
αφού σπορά το μάτι μου σαν ψάρι
και θα μυρίζει φώτα και βροχή
και νιο φεγγάρι...

Και να, το κάθισμα σου σιγυρνώ
στολνώ την κάμαρα μου αγριομέντα
και να, μαζί σου κιόλας αρχινώ
χρυσή κουβέντα:

...Πως, να, θα μείνει ο κόσμος με το «μπα»
που μ' έλεγε τρελόν, πως είχε γίνει
καπνός και -τάχας- σύγνεφα θαμπά
προς τη σελήνη.,.

Νύχτωσε και δε φάνηκες εσύ
κίνησα να σε βρω στο δρόμο -ωιμένα-
μα σκούνταφτες (όπου εσκούνταφτα) χρυσή
κι εσύ με μένα.

Τόσο πολύ μ' αγάπησες, κερά
που άκουγα διπλά τα βήματα μου!
Πάταγα εγώ -στραβός- μες στα νερά
κι εσύ κοντά μου.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ

maxim glendower είπε...

και εγώ μόλις διάβασα τον τίτλο μου ήρθε το ποίημα του Σκαρίμπα. Το έχει μελωποιήσει και ερμηνεύσει υπέροχα ο Νικόλας ο Άσιμος

Talisker είπε...

Λατρευω τον Ποε...
και μου αρεσει πολυ να διαβαζω ξεκουραστα, με στοιχιση..
ερχομουν συχνα και περιμενα να αλλαξεις ποστ..
ηταν μια ομορφη εκπληξη..
γιατι..λατρευω τον Ποε..(και επειδη σιχαινομαι τους αφορισμους..ας πω καλυτερα ..και τον Ποε).

tulipa nera είπε...

Κι εμένα μ'αρέσει ο Πόε... και το συγκεκριμένο είναι πανέμορφο... εύθραυστο, μελαγχολικό, με μία λάμψη ελπίδας στο τέλος. Να είσαι καλά, μου έφτιαξες τη μέρα (που άρχισε λίιιγο περίεργα σήμερα).

Την καλησπέρα μου!

αν ακούς είπε...

@an205, καλημερα φιλε "μπα"!!!!

@maxim, με αυτά μεγαλώσαμε. και όταν ερωτευόμαστε αυτα τραγουδουσαμε μονοι στα δωματια μας.

@talisker, είναι μαγική η ποιηση του, θυμήθηκα το αποσπασμα βγαινοντας(προς στιγμη?) απο τη κακη μου διαθεση, "Ησύχασα έτσι την ψυχή μου κι έσκυψα και τη
φίλησα,
και κατόρθωσα να διαλύσω την κακή την διάθεση,
και σκόρπισα τους φόβους και τις ανησυχίες της" γιατι έτσι κι αλλιως το μονοπατι θα το παρω μέχρι το τέλος.

@tulipa, αυτη την αισιοδοξη λάμψη κρατα την, είναι ομορφα όταν η ποιηση καταφέρνει να χρωματισει τη μερα σου, ειναι απο τ'αγαπημένα μου.

mAuVe είπε...

έσκυψες και φίλησες,
την κακή διάθεσή μετρίασες
(τους φόβους δεν χρειάστηκε)

ψάχνω το τρεμουλιαστό φως να βρω...

ξαγρυπνώ

αφουγκράζομαι την ήσυχη νύχτα

ηρεμώ

αφήνομαι

θέλω να εμπιστευτώ τη λάμψη ενός φωτός που περιμένω να συναντήσω...

ας έρθει επιτέλους...