Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2007

ΤΙΣ ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΤΑ ΠΡΩΙΝΑ

Ξύπνησα, όπως πάντα τις Κυριακές τα πρωινά με κακή διάθεση.
Ξέρω ότι αυτό θα χειροτερέψει γιατί πρέπει να συναναστραφώ ανθρώπους που θέλουν να χαρούν τη μέρα τους, να γελάσουν, να κάνουν τις βόλτες τους να μιλήσουν δυνατά…Εγώ θέλω απλά να διαβάσω την εφημερίδα μου σαν στριμμένος γεροπερίεργος…

Σηκώθηκα, έβαλα να παίζει το KID A σε βινύλιο…έκατσα βαριεστημένα στη μαύρη δερμάτινη πολυθρόνα μου (καφριλοπολυθρόνα κατά το κορίτσι μου), τα φρύδια μου σμιχτά, ξινισμένη φάτσα, μάτια ταλαιπωρημένα και πονοκέφαλος γιατί πάλι ξέχασα να βάλω τις σταγόνες για τη πίεση…και ο York να λέει τα δικά του μουρμουριστά, υπνωτικά…αγαπημένε μου φίλε Τοm!!!

Δυναμώνω την ένταση, και δυναμώνει και η ένταση μέσα μου… τζιν, φανελάκι, μπουφάν μηχανής και πάμε!
Μοναστηράκι, Ζαχαρίας, Βινύλια… έχω ένα χρόνο να το κάνω…πως τα χω καταφέρει έτσι;

Άρχισε να βρέχει, έφτασα, κόσμος πολύχρωμος, κόσμος από κάθε γωνιά της γης, αγκαλιασμένοι, σκυφτοί, γελαστοί, ερωτευμένοι, μόνοι, χαμένοι.. πουλάνε, αγοράζουν…λίγο πιο πέρα ο Κοεμτζής πουλάει το βιβλίο του και μιλάει με πάθος σε κάτι πιτσιρικάδες.
Δεν έχω τολμήσει ποτέ να του μιλήσω, φοβάμαι μήπως μου χαλάσει αυτό που έχω στο μυαλό μου γι’αυτόν. Αυτό που ξέρω…δεν είναι πραγματικό.

Άσε με να πιστεύω στη «παραγγελιά» και κάθε φορά που τον βλέπω να ακούω την Γώγου, να λέει «Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον που λέγανε πως είσαι εσύ. Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες, γιατί γράψανε ότι σου ρίξανε στα πόδια. Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια. Στο μυαλό είναι ο Στόχος. το νου σου ε;»

και τότε… τότε χάνομαι στο δικό μου παράδεισο, τα μάτια μου πλημμυρίζουν από μαγικές εικόνες δίσκων που πάλλονται, η βελόνα περνάει πανω από το χρόνο στο βινύλιο και τα ακούς, όλα όσα πέρασαν από πάνω του, στα μαρτυράει…όλα.
Σου λέει για τότε που βγήκε για πρώτη φορά με ευλάβεια και το ακούμπησαν στο πικάπ,
για τότε που εκείνος ο άσχετος το έπιασε λες κι έπιανε δίσκο σερβιρίσματος,
για τότε που τον δάνεισαν και δεν τον επέστρεψαν ποτέ,
τότε που στριμώχτηκε άτσαλα και δεν βγήκε από κεί για χρόνια…και όλα αυτά τ’ακούς…

χάθηκα…για όση ώρα…δεν ξέρω.

Έφυγα αγκαλια με Marianne Faithful και broken English, και τον Leonard και το songs of love and hate ήδη στ’αυτιά μου να τραγουδάει

Its four in the morning, the end of December
I’m writing you now just to see if you’re better
New York is cold, but I like where I’m living
There’s music on Clinton street all through the evening.

I hear that you’re building your little house
deep in the desertyou’re living for nothing now,
I hope you’re keeping some kind of record.

Yes, and Jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear
Did you ever go clear?

Ah, the last time we saw you looked so much older
Your famous blue raincoat was torn at the shoulder
You’d been to the station to meet every train
And you came home without lily marlene

And you treated my woman to a flake of your life
And when she came back she was nobody’s wife.
Well I see you there with the rose in your teeth
One more thin gypsy thief
Well I see jane’s awake --She sends her regards.

And what can I tell you my brother, my killer
What can I possibly say? I guess that I miss you,
I guess I forgive youI’m glad you stood in my way.

If you ever come by here, for Jane or for me
Your enemy is sleeping, and his woman is free.
Yes, and thanks, for the trouble you took from her eyes
I thought it was there for good so I never tried.

And Jane came by with a lock of your hair
She said that you gave it to her
That night that you planned to go clear

-- sincerely, l. Cohen

Τρίτη 13 Νοεμβρίου 2007

ΚΟΙΤΑ ΜΕ ΜΑΕΣΤΡΟ, ΧΑΜΟΓΕΛΩ;

Πείτε τους μόνο αυτό



πείτε τους λόγους μου...το γιατί.

Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket



Κύριε Μπερνστάιν, σας σέβομαι απεριόριστα, η μουσική σας είναι αυθεντική και έντιμη

γι'αυτό επέλεξα εσάς για να παρουσιάσετε την αλήθεια μου στον κόσμο.



Ονομάζομαι Σαμ Μπάικ.

Θεωρώ τον εαυτό μου ως κόκκο άμμου.

Στην παραλία Αμερική, υπάρχουν 211εκ. κόκκοι άμμου

και 3 δις κόκκοι στη παραλία γη.



Αν είμαι τυχερός, η δράση που θ'αναλάβω θα δείξει στους ισχυρούς

ότι ακόμα και ο πιο μικροσκοπικός κόκκος, κρύβει μέσα του τη δύναμη να τους καταστρέψει.



Είναι όμως και πολλοί σαν εμάς μαέστρο που δεν κατευθύνονται,

είναι δύσκολο πράγμα η ανεξαρτησία μαέστρο;

Είστε αφεντικό δικό σας, δεν ξέρετε τι είναι να υπηρετείς άλλον σαν δούλος

Η δουλεία δεν τελείωσε ποτέ σ'αυτήν τη χώρα

απλά της άλλαξαν όνομα. ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ.



Ποιοί είναι όλοι αυτοί οι άνθρωποι, μαέστρο,που μας θέλουν γονατιστούς;

Οι πράοι δεν θα αμειφθούν, θα αμειφθούν οι νταήδες που θα κάνουν τα πάντα για να φτάσουν στην κορυφή.



Είμαι ένας τίμιος άνθρωπος κι ας αφανιστώ γι'αυτό,

αλλά δεν θα φύγω σιωπηλός.



Σε παρακαλώ μαέστρο, πες τους ότι φοβόμουν

ότι αντίθετα με τους ισχυρούς δεν ήμουν υπερόπτης να είμαι βέβαιος ότι έπραξα σωστά.

Είναι η αρρώστια των βασιλέων αυτή μαέστρο κι εγώ βασιλιάς δεν υπήρξα.



Αν η ιστορία διδάσκει κάτι είναι ότι πρέπει ν'αρπάξεις την κυβερνητική καρέκλα, την κολασμένη καρέκλα και να την κλωτσήσεις.

Το σύστημα θα αιωρείται μέχρι να μην αναπνέει. Αφάνισέ την κι έκανες την αλλαγή.

Τη μεγάλη αλλαγή. Και θα την κάνω.





Κοίταξέ με μαέστρο, χαμογελώ;





Photo Sharing and Video Hosting at Photobucket





Απομαγνητοφωνημένοι μονόλογοι του Σαμ Μπάικ (Σων Πεν) απο την ταινία "the assassination of richard nixon".

Παρασκευή 9 Νοεμβρίου 2007

ΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ...

Κάποτε οι έφηβοι αντιδρούσαν στην αδικία, στην κοινωνική ανισότητα, στο αδιέξοδο με αγώνες...γιατί έτσι έβλεπαν πως κερδίζονται τα δικαιώματα, αυτό ήξεραν....

κάποιος κάποτε, για τους "ίδιους" λόγους μπούκαρε σ'ένα σχολείο και σκότωσε συμμαθητές του για να περάσει το "μήνυμα"... από τότε το μακελειό έγινε τρόπος αντίδρασης...

κάτι μου λέει ότι μόλις αρχίσαμε να ζούμε τη νέα εποχή των παρατημένων- από τους καριερίστες γονείς- παιδιών. των παιδιών που μεγαλώνουν με μοναδικό παιδαγωγό την τηλεόραση...

τι μας περιμένει..





7/11/2007
Εθνικό πένθος στη Φινλανδία
Ημέρα εθνικού πένθους κηρύχθηκε η Πέμπτη στη Φινλανδία μετά το περιστατικό σε λύκειο 60 χιλιόμετρα βόρεια του Ελσίνκι κατά το οποίο οκτώ άνθρωποι σκοτώθηκαν όταν 18χρονος μαθητής πυροβόλησε 69 φορές εναντίον των ανυποψίαστων συμμαθητών του και δασκάλων.
Ο ίδιος ο μαθητής υπέκυψε αργά το βράδυ σε νοσοκομείο του Ελσίνκι όπου μεταφέρθηκε, όταν αυτοπυροβολήθηκε και τραυματίστηκε βαριά.
Η αστυνομία ανέφερε ότι άφησε μία επιστολή αλλά το περιεχόμενό της δεν έγινε γνωστό.
Ο Αούβινεν είχε στην κατοχή του 300 σφαίρες και και εύφλεκτο υγρό, που φανερώνει πρόθεσή του να βάλει φωτιά στο σχολείο Γιοκέλα.
Μεταξύ των νεκρών είναι έξι συμμαθητές του. Τα θύματα ήταν ηλικίας από 15 μέχρι 51 ετών, προστίθεται στην ανακοίνωση της αστυνομίας.

Τρίτη 6 Νοεμβρίου 2007

Ο ΔΡΟΜΟΣ Ο ΧΡΟΝΟΣ ΚΙ Ο ΠΟΝΟΣ



Σαν ξημερώσει η μέρα μη θυμηθείς.
Λαβύρινθος η μνήμη και θα χαθείς.
κι είναι πολύς ο δρόμος να τον μετράς
μ' ένα σχοινί στη θέση της καρδιάς.

Κυλάει το ποτάμι και προχωρά,
σου παίρνει τη στιγμή σου και τη γερνά.
Κι είναι πολύς ο χρόνος να τον μετράς
μ' ένα ρολόι στη θέση της καρδιάς.

Ασήμαντες εικόνες σε κυνηγούν.
Οι φίλοι σου κοιμούνται και πώς να δουν!
Κι είναι πολύς ο πόνος να τον μετράς
με μια καρδιά στη θέση της καρδιάς...

Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

5 ΛΕΠΤΑ

Ο an205 δημοσιευσε τις ΜΝΗΜΕΣ του. Με έφερε καποια χρόνια πίσω σε μία απο εκείνες τις στιγμές που θα φερνω ξανά και ξανά στο νου μου, ευχόμενος να μπορέσω να γυρίσω το χρόνο πισω εστω για 5 λεπτά. 5 λεπτά θα μου ήταν αρκετά.



Η μητέρα μου έπασχε απο μια σπάνια ασθένεια που "έτρωγε" κάθε μυ που μπορεί να έχει ένα σώμα. Έπειτα από 5 χρόνια ήταν πια σε καροτσάκι, μιλούσε με δυσκολία και κάθε της κίνηση ήταν μια περιπέτεια. Οι γιατροί μας έλεγαν οτι το μόνο που μπορούμε πια να της προσφέρουμε είναι καλή ποιότητα ζωης μέχρι να "χαθεί".



Εκείνη την εποχή εβγαινε στην τηλεόραση ένας "γιατρός", Κουντούρης το όνομα του που υποστήριζε οτι εχει δημιουρήσει ένα μείγμα που θεραπεύει τη σκληρυνση και παρόμοιες ασθένειες...Αν κάποιος έχει βρεθεί σε παρόμοια κατασταση ξέρει οτι και την τελευταία σταγόνα ελπίδας οφείλει να την εξαντλήσει. Ετσι κλείσαμε ραντεβού και ήρθαμε απο την Πατρα. Παρκάρουμε κάπου στο κέντρο της Αθήνας και φτάνουμε με το καροτσάκι στη πολυκατοικία που είχε το γραφείο του. Ας προσπεράσω το οτι δεν είχε ράμπα για καροτσάκια αν και απευθυνεται σε ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες. Στο γραφείο του είχε και ένα μεγάλο δωμάτιο με 6 κρεβάτια που οι ασθενείς που τον επισκέπτονταν έβαζαν τον ορό της θεραπείας τους και μόλις τελείωνε καποιος άλλος επαιρνε τη θέση του.



Εφτασε και η ώρα της εξέτασης. μόλις την είδε κατάλαβε την κατάσταση. Εκείνη την ώρα χτύπαει το τηλεφωνο του,ήταν κάποιος μάστορας στο σπιτι του που πρέπει να τον πήρε 5-6 φορές για να τον βρίσει γιατί αλλα ειχαν κανονίσει και άλλα του έκανε. Στις παυσεις απο τα τηλέφωνα έκανε τον κόπο να ασχολήθει μαζί μας. Θα μας έδινε λέει τους ορούς να τους πάρουμε στη Πάτρα και με έναν νοσοκόμο να κάνουμε τη θεραπεια.

Εμείς θελαμε βέβαια να μας εξηγήσει κάπιοα πράγματα που πέρνοντας μια έκφραση δυσαρέσκειας κάθε φορά απαντούσε,..και τότε η μάνα μου τόλμησε να τον ρωτήσει για τα φαρμακα που παίρνει απο το νοσοκομείο μήπως ο συνδυασμός της δημιουργήσει επιπλοκές.

Αυτός, κοκκινισε ακόμα περισσοτερο και της λέει με υποτιμητικό και έντονο ύφος

-Κυρία μου,ερχεσαι εδώ σε μένα, όλοι οι άλλοι σε έχουν ξεγραμμένη και γω σου δίνω μία ελπίδα και με ρωτάς αηδίες. Τι να σου πω; Αν θες κάνε τη θεραπεία αν δεν θες μην την κάνεις...

Είμαστε και οι τρείς και τον κοιτάζουμε αμίλητοι...Η μάνα μου είναι ετοιμη να βάλει τα κλάμματα κι εγω σε μια πολυθρόνα λίγο πισω της κοιτάω μια αυτόν και μία το βαρύ γυάλινο τασακι στο γραφείο του. Για μια στιγμή φαντάζομαι τον εαυτό μου να τινάζεται να αρπάζει το τασάκι, να πηδαει στο γραφειο του και να του κοπανάει με λύσσα το κεφάλι φωνάζοντας ΖΗΤΑ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ!!!



Η επόμενη σκέψη ήταν "είναι η τελευταία της ελπίδα...ηρέμησε και κάνε πως δεν καταλαβες. Μην της την στερήσεις".



Δεν δέχτηκε κανένας νοσοκόμος να βάλει τους ορούς. Κανεις δεν ήξερε τι είχε μέσα και δεν έπαιρνε την ευθύνη για έναν γιατρό μη αναγνωρισμένο από τον ιατρικο σύλλογο.



Απο τότε ξαναζώ αυτή τη στιγμη μετανιώνοντας...και όπως φαίνεται δεν θα ησυχάσω ποτέ...5 λεπτά θα μου ήταν αρκετά...