Με ενοχλεί πολυ οτι τη θυμαμαι κυρίως στα τελευταία της,αρρωστα χρόνια. Τη θυμάμαι να βήχει ασταμάτητα και το αδύναμο αναπνευστικό της να της κάνει ακόμα πιο δύσκολες αυτές τις καταραμένες στιγμες. είχε κρυώσει,η αγαπημένη μου...
με θυμάμαι και μένα σε μια πλαστική καρέκλα απέναντι της,μολις να εχω φτάσει απο την Αθήνα,αντικρύζοντας την να κλαίω,μ'αυτό το κλάμα που δεν το σταματάς με τίποτα,σε νικάει...έτσι κι αλλιώς...
Τη θυμάμαι εκεί στην αναπηρική της καρέκλα-που τοσο πολυ αντισταθηκε να κάτσει-να σηκώνει το ταλαιπωρημένο της προσωπο και να μου χαμογελάει...μ'αυτο το κουρασμενο γλυκο της χαμόγελο,για να με βοηθησει να συνέλθω. είχε χασει τη φωνή της και τα μάτια της ζωγράφιζαν τις εικονες που θα μας ακολουθουν για πάντα...να λέει "Μη κλαις,μη στεναχωριέσαι...κοιτα με!!! είμαι καλά,σου χαμογελώ!!!"
6 σχόλια:
Μ' αυτες τις αναμνησεις πορευόμαστε..... (γιατι κατα βαθος η ζωη είναι τραγική)
φριχτό... δεν έχω λόγια...
@γερμανέ,ειναι κάποιες εμπειρίες που "σφηνώνουν στον αυχένα σου"(θ.παπακωνσταντινου)και συνεχιζεις μ'αυτές.
@joan,γλυκιά μου,ειναι λυτρωτικο να γράφεις γι αυτα που αγαπάς και σου λείπουν.
ντρέπομαι λίγο γι αυτό που θα πω, αλλά το έχω σκεφτεί και δεν ξέρω τι θα έκανα σε μια παρόμοια κατάσταση ^__^ φοβάμαι πως δεν θα αντιδρούσα καθόλου...
Σήμερα το είδα ...
Συγκλονιστικό!!!!!
Να την ανακαλείς στη μνήμη σου...αυτό είναι αιωνιότης.
ΤΟ ΑΞΙΖΕ ΕΞΑΛΛΟΥ!!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
...ενας κομπος στο λαιμο μου τα λογια σου..κι αυτο το κλαμα που δεν σταματας...
Δημοσίευση σχολίου