αρχίζω πια να πιστεύω οτι οι ανθρωποι ειμαστε ανίκανοι να εκτιμησουμε στη ζωή μας το σπουδαίο,την ομορφιά,την αγάπη τη στιγμη που εμφανίζονται στη ζωή μας.
Ως δεδομένα τα καταχωρούμε στην καθημερινοτητα μας λες και καποιος μας τα χρωστούσε,λες και ειμαστε σίγουροι οτι θα είναι δικα μας για παντα.
περίεργη φαρα ο ανθρωπος...αχάριστο...
ξέρεις τι ειναι να εχεις ενα σπιτι μπροστα στο πέλαγος,να ξυπνάς καθε πρωι και να βλεπεις τη γαλήνη ή το θυμο της θαλασσας και συ να εχεις τα παραθυρα σου ερμητικά κλειστα? και αντ'αυτού να έχεις ανοιχτο αυτο που βλέπει στο δρόμο,στο ντουβάρι,στα απλωμένα ρουχα του γειτονα?.............αυτό το σπίτι υπαρχει αυτοι οι ανθρωποι υπάρχουν τους ειδα χθες. περίεργη φάρα οι ανθρωποι,περίεργη φαρα ειμαι...
2 σχόλια:
Με τέτοια υπέροχη θέα, όπως στην προηγούμενη φωτό, μπορείς άνετα να κλείσεις το άλλο παράθυρο προς το γείτονα, και να καθήσεις να χαζέψεις τη θέα! Τυχερός που μπορείς να βλέπεις έναν 'πίνακα της φύσης' να σου λέει καλημέρα!
tulipa nera,..γλυκιά μου,μακαρι να ήταν δικη μου αυτή η θέα.δυστυχώς όχι.ηταν μόνο για 3 μέρες. κάποιοι όμως που μένουν εκει μόνιμα την αρνούνται,την θεωρούν δεδομένη και κλείνουν τα παραθυρα. και τρομάζω στη σκέψη οτι αν ημουν στη θέση τους μετά απο 5 χρόνια μπορει να τα έκλεινα κι εγώ.
Δημοσίευση σχολίου