Πειραιάς, Καστέλα, 1997.
Σάββατο προς Κυριακή 03.20 το πρωί. Στάση λεωφορείου, οδός Τζαβέλα
Περιμένω το 040 μαζί με δυό Πακιστανούς που μόλις έχουν σχολάσει κι αυτοί από τις ψαροταβέρνες του μικρολίμανου και άλλους τρεις πιτσιρικάδες που η Σαββατιάτικη έξοδός τους είχε άδοξο τέλος και γυρνούσαν σπίτι με έπαθλο από ένα βρώμικο στο χέρι.
Μαζί κι εγώ με τη μυρωδιά της κουζίνας να δηλώνει την ιδιότητά μου.
Έμπαινα σ' εκείνο το πράσινο λεωφορείο, και πάντα παρατηρούσα τους ανθρώπους φτιάχνοντας τις δικές τους ιστορίες στο μυαλό μου... τι δουλειά κάνουν, που πάνε, από που έρχονται, ποιος τους περιμένει, αν τους περιμένει...
Κάθε Σάββατο, η διαδρομή είχε περισσότερο κόσμο απ' ότι συνήθως, εκείνο το βράδυ αφού περιεργάστηκα τους συνταξιδιώτες μου, φτάνοντας το βλέμμα μου στη γαλαρία βλέπω την εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ όσο ζω, θυμάμαι ακόμα και τα πρόσωπα των τεσσάρων εκείνων παιδιών που λες και κάποιος τους είχε προσθέσει στο πίνακα εκείνης της ζωγραφιάς του πράσινου λεωφορείου.
Τέσσερα παιδιά, χαρούμενα, αποκομμένα από τους υπόλοιπους, αθόρυβα μέσα στη βουή, μιλούσαν τόσο δυνατά μεταξύ τους και κανείς δεν τους άκουγε. χρησιμοποιούσαν αυτή την υπέροχη γλώσσα της νοηματικής, την πανέμορφη και τόσο εκφραστική αυτή γλώσσα που τόσο πολύ θα ήθελα να γνωρίζω.
Την εικόνα αυτών των παιδιών την κουβαλάω τόσα χρόνια μαζί μου από τότε, μα η ατολμία μου, και ο ωχαδερφισμός που με κυριεύει δεν μου άφησε περιθώρια να μάθω περισσότερα γι' αυτούς τους ανθρώπους.
Και είναι αλήθεια ότι δεν είναι οίκτος αυτό που μου προκαλούν οι κωφοί άνθρωποι μα απεριόριστη γοητεία και τρελή περιέργεια να γνωρίσω το κόσμο τους, να μάθω για τα δικά μας αυτονόητα καθημερινά πράγματα που γι' αυτούς τελικά δεν είναι τόσο αυτονόητα.
Πως ξυπνούν το πρωί; Τι χρησιμότητα έχει το τηλέφωνο; Πως λένε "σ' αγαπώ"; Πως βρίζουν; Πως ψιθυρίζουν;
Χθες για ακόμα μία φορά χάρηκα που δημιουργήθηκε αυτή η κοινωνία των blog.
Γιατί έδωσε την ευκαιρία και σ' εμένα τον άνθρωπο του καναπέ να μάθω.
ΣΟΦΙΑ ΚΟΛΟΤΟΥΡΟΥ λοιπόν... Μία γυναίκα που μέσα από τις σελίδες της μπορείτε να μάθετε όσα δεν σας δόθηκε ποτέ η ευκαιρία να ρωτήσετε, γραμμένα με χιούμορ, άνεση, αποδοχή, περηφάνια, δροσιά.
Διαβάστε την να γράφει για τον "κουφό νόμο του Μέρφι" , για το καρναβάλι , για τη γυναίκα.
Και όπως γράφει και στους στίχους της σε τραγούδι μελοποιημένο από τον B.D.Foxmoor
"αυτό το μήνυμα είναι για σένα που ακούς από μένα τη Σοφία που δεν άκουσα ποτέ"
Και κάπου εδώ χαμογελώ, γιατί το blog μου λέγεται "αν ακούς"....
18 σχόλια:
!!!!
"παρατηρούσα τους ανθρώπους φτιάχνοντας τις δικές τους ιστορίες στο μυαλό μου..."
"αθόρυβα μέσα στη βουή, μιλούσαν τόσο δυνατά μεταξύ τους και κανείς δεν τους άκουγε."
και το blog σου λέγεται αν ακούς...
(θα μου πεις γιατί τα ξανάγραψα όλα αυτα..γιατί δεν έχω να πω δικά μου τόσο καλά, γιατί έμεινα άφωνη)
Τα δικά μου λόγια ε΄χουν κάτι απ το κύμ απου παλεύει. Δες τα χέρια μου πως κάνουν, δες ψηλά τις λέξεις φτλανουν, τα δικά μου λόγια, λόγι ατης σιωπής. σαλαλαα
(Ερμηνεύει η Ελένη Πέτα "Λόγια της σιωπής", τραγούδι που είναι σε μια μικορύ μηκους ταινία με κωφαλαλους, που δε θυμάμαι τον τίτλος της τώρα)
Παιδιά καλημέρα και ευχαριστώ για το αφιέρωμα και τα σχόλια.
Μα...αν με ακούτε...Υπάρχει ένα θέμα στο οποίο έχετε μπερδευτεί λιγάκι.
Και εννοώ τη νοηματική. Η οποία είναι σαφώς μια υπέροχη γλώσσα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι κωφοί γνωρίζουν νοηματική, όπως πιστεύετε εσείς οι ακούοντες.
Για την ακρίβεια, εγώ δεν έμαθα ποτέ μου νοηματική, και αυτό είναι κάτι που το γράφω και το ξαναγράφω στο μπλογκ μου.
Βλέπετε, ο κόσμος δεν γνωρίζει πως αρκετοί κωφοί επικοινωνούν με χειλεοανάγνωση, όπως κι εγώ, και μιλούν με το στόμα, όπως όλοι σας, και όχι με τα χέρια.
Το μπλογκ μου εκπροσωπεί σαφώς τους χειλεοαναγνώστες κωφούς και όχι τους νοηματίζοντες (αφού τη ζωή των τελευταίων δεν τη γνωρίζω).
Μέσα από το μπλόγκ μου, προσπαθώ να σας γνωστοποιήσω την ύπαρξη κάποιων κωφών όπως εγώ, που είναι πιθανόν να μην τους θεωρείτε και τόσο κωφούς, ακριβώς επειδή το στερεότυπο περί της νοηματικής σας εμποδίζει να τους γνωρίσετε και να τους ανα-γνωρίσετε.
Μετά από τα παραπάνω, έχω να πω ότι με χαρά σας περιμένω στο μπλογκ για να διαβάσετε τις ιστορίες μου και ότι και εγώ χαμογέλασα με το "αν ακούς" που είδα σαν τίτλο εδώ.
Μα, θα ήθελα επίσης να τονίσω ότι η φωτογραφία που συνοδεύει το κείμενο, όπως και το παραπάνω σχόλιο δεν με εκφράζουν και δεν έχουν σχέση με τον κόσμο μου και το είδος της αναπηρίας μου.
Σας ευχαριστώ.
σοφια κολοτουρου /// αρχικα να σε καλοσορίσω και να σου εκφρασω την εκπληξη μου για τα αντανακλαστικα σου.
θελω να σου πω επισης οτι το blog σου ειναι πηγη γνωσης για ολους μας ΑΛΛΑ...
νομιζω οτι με παρεξηγησες λιγακι.
Η σελιδα αυτη ειναι καθαρα προσωπικη και γενικοτερα περιγραφω δικες μου εμπειριες και σκεψεις.
ετσι κι εδω στο ποστ μου αυτο περιγραφω μια δικη μου ιστορια και ποιο γεγονος μου γαργαλησε το μυαλο και θελησα να μαθω περισσοτερα πραγματα για τους κωφους.
Αν διαβασεις προσεκτικα δεν σε συνδεω πουθενα με τη νοηματικη.
Αν παρακινω καποιους να σε διαβασουν δεν το κανω με σκοπο να μαθουν για τη νοηματικη, αλλα να γνωρισουν αυτο που λες κι εσυ στο τιτλο του blog σου.
Χαιρομαι λοιπον που ηρθες εδω απλα θεωρησε οσα διαβασες ως δικες μου σκεψεις και αποψεις που εκφραζουν εμενα και μονο και δεν θα μπορουσαν να εκφραζουν εσενα οπως ειναι απολυτα φυσικο. ετσι δεν ειναι;
Εγω παντως θα ειμαι καθημερινος σου επισκεπτης.
Ελπιζω να ειναι ξεκαθαρη η θεση μου και για να γινω και ακομα πιο συγκεκριμενος θα αλλαξω τον τιτλο του ποστ γιατι νομιζω οτι αυτο ειναι και το μοναδικο μου λαθος.
joan /// ...και το blog μου λεγεται αν ακους...
ειναι αγαπημενη συνηθεια να παρατηρω τους ανθρωπους και να φτιαχνω ιστοριες.
την εχω δει αυτη τη ταινια και λεγεται οπως και το τραγουδι.
μου αρεσει και το τραγουδι πολυ....κι ας το λεει η Πεττα...
Ναι, τώρα που το ξεκαθαρίσαμε δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα. Εβαλα καινούρια ιστορία, πήγαινε να δεις.
Κι εγώ θα σε διαβάζω, σε έβαλα και στα λινκ.
Ασχετο, ήταν ένα σχόλιο εδώ από κάτω και κάτι πάτησα και μου έγραψε για ιό. Ελπίζω να μην άρπαξε τίποτα το πισι, δεν θα το αντέξω...
Τι ωραιο ποστ!!
Χαίρομαι πραγματικά που πέρασα..κάτι τέτοια λόγια ειναι που με κρατάνε στο blogging, μπράβο :)
Εχω καιρο να σε πω.."αν ακους"
και θελω να σε πω ετσι τωρα.
Ξερω για την Σοφία απο τα μειλς των παιδιων..
και θα τους στειλω το λινκ σου..
-και υποκλινομαι
σκεφτομενη
ποσο ευκολα χρησιμοποιουμε εμεις την σιωπη σαν κατι μυστηριο και θελκτικο στα γραφομενα μας
...θα προσπαθησω να ανεβασω το τραγουδι!
(το αλλο στο εστειλα)
.............
.............
.............
Γενναίοι άνθρωποι!!!!
Τ' άκουσεεεες;
Να τ' ακούσουμε και εμείς όλοι λοιπόν, που πολλάκις δεν ξέρουμε τι ζητάμε...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Μου αρέσει και μένα να παρατηρώ τους ανθρώπους.
Πιστεύω ότι τα όνειρά μας απ΄την ίδια αστερόσκονη είναι φτιαγμένα.
Και χαμογέλασα όταν φαντάστηκα τα παιδιά που μιλούσαν τόσο έντονα μες την σιωπή.
Χαίρομαι που οι ανθρώπινες χορδές σου δονούνται... Κάθε δόνηση και μια ελπίδα
Καλό σου βράδυ
Βρεθηκα τυχαια εδω...Πολυ ομορφο το ποστ σου...! Ειχα κι εγω παρομοια εμπειρια, οχι στο 040, αλλα στον ηλεκτρικο!
Οσο για το ονομα σου, με παραπεμπει σε ενα τραγουδι του Θηβαιου που λεγεται occasional dream και λεει: "αν ακους, ακουω κι αυτα που δεν λες...".
Αν δεν το ξερεις ηδη, αξιζει να το ακουσεις...
Καλο ξημερωμα!
καθε ειδους μοναδικοτητα ειναι που εξυψωνεται απο την μανια της για ζωη..καθε δυσκολια ειναι που κανει δυνατη την ανθρωπινη φυση και αυτον που την περναει περισσοτερο ανθρωπο..νιωθεις ευγνωμοσυνη που δεν ανηκεις σε αυτην την κατηγορια και κανεις οτι μπορεις να καταλαβεις και να βοηθησεις οσους μπορουν..
απο καιρο ηθελα να ρωτησω..εσυ ακους?
σοφια /// ωραια, ελπιζω να μην εχεις αρπαξει κανεναν ιο...γαμωτο και να φανταστεις οτι μετα απο λιγο το εσβησα το παλιοσπαμ.
roadartist /// κατι τετοιες στιγμες ειναι που μας κρατανε ολους.
γιατι ανακαλυπτουμε διαρκως καινουρια ερεθισματα.
ταλισκερ /// το πηρα και σ'ευχαριστω.
ειναι οι άνθρωποι διαφορετικοί.
όχι μόνο σαν χαρακτήρες.
κάτι τέτοιες σκέψεις σε κάνουν να καταλαβαίνεις πως τίποτα σ'αυτο το κόσμο δεν είναι αυτονόητο για όλους.
κι ας κάνουμε αυτό το λάθος κάθε μα κάθε μέρα αφαιρώντας την αξία, την πραγματική αξία από τις λέξεις τις σκεψεις και τις πράξεις μας.
γλαρενια /// ο άνθρωπος προσαρμόζεται. μπορεί και το κάνει.
όσοι από μας δεν εχουμε, ας πούμε, την ακοή, προσαρμόζουμε τη ζωή μας και μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό με αξιοπρέπεια, όπως ακριβώς κάνει η Σοφία.
εμείς απλά κανουμε το λάθος να ψάχνουμε να βρούμε το πρόβλημα ετσι για να εχουμε να λεμε.
αλεξανδρα /// όταν "δονουνται" οι ανθρωπινες χορδες μου, μου ξυπνουν και την πραγματικοτητα, η οποια περιλαμβανει και πολλα περισσοτερα απο οσα εγω έχω περιλαβει στο μικροκοσμο μου.
να κοιταζουμε γυρω μας, γινομαστε καλυτεροι ανθρωποι ετσι.
πρωτοπλαστη /// ο δισκος αυτος ειναι απο τους πιο αγαπημενους μου. και απο τους πιο αδικημενους πιστευω.
το τραγουδι επαιζε στο ξεκινημα αυτου του blog μονιμα. το λατρευω. καλως ηρθες.
rip 1708 /// ειναι φορες που ακούω τοσο πολυ και βλεπω ακομα πιο πολυ τοσο που θελω να κλεισω τ'αυτια μου και τα ματια μου για να ξεκουραστω.
μα εκει ειναι που αποφασιζω οτι θελω ν'ακουσω περισσοτερα.
απο περιεργεια απο αναγκη...
Kαλησπερα κ απο μενα,πολυ ομορφο ποστ!Kωφοι λοιπον κ οχι κωφαλαλοι.
Δεν ειμαι σιγουρη για τη νοηματικη,θεωρω οτι τους περιθωριοποιει καπως.
απίστευτο, το κείμενό σου με συγκίνησε πάρα πολύ, όμοιες απορίες έχω κρατήσει κι εγώ μέσα μου, όταν φοιτητής το 1990 θυμάμαι, στη στάση του λεωφορείου, να παρατηρώ τέτοια παιδιά, τα δυο ήταν ζευγάρι, τα έβλεπα καιρό, ώσπου άλλαξα σπίτι,
μεγαλωμένος εγώ με μάνα με προβλήματα ακοής, η μισή συννενόησή μας, γινόταν με τα χείλια, τις ματιές και την έκφραση….
Όμορφη καλημέρα λεωνίδα μου
Πολύ καλή ανάρτηση... Και ευχάριστη εξέλιξη η παρέμβαση, σχολιασμός, της Σοφίας...
Καλό απόγευμα να έχεις! :))
naya /// καλημερα, δεν περιθωριοποιει καμια γλωσσα τους ανθρωπους, εμεις το κανουμε με τη συμπεριφορα μας.
και τα κινεζικα δεν καταλαβαινουμε πρεπει να αισθανονται περιθωριο οι κινεζοι;
χαιρετω πατριδα!!!
γιαννη /// τότε με καταλαβαίνεις γιατί το έχεις κι εσυ σαν εικονα, είναι πολυ όμορφη εικονα γιατι οι ανθρωποι αυτοι χανοντας την ακοή τους κερδιζουν σε εκφραση.
κι εγω έτσι τους χαιρομουν και τους θυμαμαι ακόμα,
όπως ακόμα περισσοτερο εσύ θυμάσαι τη μάνα σου όταν μιλούσατε με τα μάτια και τις εκφράσεις...αγαπημένη αναμνηση,
κάθε ανάμνηση της μάνας
ανεμοσκορπισματα /// καλως ηρθες, ήταν για μένα πολυ ευχαριστη η παρουσία της εδω και να φανταστεις οτι μολις ειχα βρει τη σελιδα της και δεν ειχα αφησει καν σχόλιο σε καποιο ποστ της.
ελπιζω οτι μετα τις διευκρινισεις μου να μπηκαν ολα στη θεση τους.
Δημοσίευση σχολίου