Κι αν θεραπευτώ απ’ τις φοβίες μου;
…κι αν αγκαλιάσω ξανά το παρελθόν μου;
Πως θα κολλήσω ξανά το σπασμένο μου μυαλό
πως θα κατέβω όλες αυτές τις σκάλες
μέχρι τα βαθιά σου σκοτεινά – σάπια – χαμόγελα;
Κοίτα – κοίτα με, τα χρώματά μου ξεθώριασαν
Στις μέρες μου δεν έχει σταματήσει η βροχή
Εδώ και χρόνια…
Μέσα στις λάσπες έχω χάσει όλες τις όμορφες λέξεις
που σου έχω χαρίσει.
…κι αν αγκαλιάσω ξανά το παρελθόν μου;
Πως θα κολλήσω ξανά το σπασμένο μου μυαλό
πως θα κατέβω όλες αυτές τις σκάλες
μέχρι τα βαθιά σου σκοτεινά – σάπια – χαμόγελα;
Κοίτα – κοίτα με, τα χρώματά μου ξεθώριασαν
Στις μέρες μου δεν έχει σταματήσει η βροχή
Εδώ και χρόνια…
Μέσα στις λάσπες έχω χάσει όλες τις όμορφες λέξεις
που σου έχω χαρίσει.
Μέσα σ’ εκείνες τις λέξεις έχω χάσει κι εσένα
…από τότε - ακόμα βρέχει.
…από τότε - ακόμα βρέχει.
38 σχόλια:
ΔΥΝΑΤΟ!!!
με την πρωτη σταγονα της βροχης σκοτωθηκε το καλοκαιρι
μουσκεψανε τα λογια που ειχανε γεννησει αστροφεγγιες
oλα τα λογια που ειχανε μοναδικο τους προορισμον Εσενα!
κατα που θ'απλωσουμε τα χερια μας τωρα που δε μας λογαριαζει πια ο καιρος
κατα που θ'αφησουμε τα ματια μας τωρα που οι μακρινες γραμμες ναυαγησαν στα συννεφα
τωρα που κλεισανε τα βλεφαρα σου απανω στα τοπια μας
κι ειμαστε-σα να περασε μεσα μας η ομιχλη-
μονοι ολομοναχοι τριγυρισμενοι απ'τις νεκρες εικονες σου
με το μετωπο στο τζαμι αγρυπνουμε την καινουρια οδυνη
δεν ειναι ο θανατος που θα μας ριξει κατω μια που Εσυ υπαρχεις
μια που υπαρχει αλλου ενας ανεμος για να σε ζησει ολακερη
να σε ντυσει απο κοντα οπως σε ντυνει απο μακρια η ελπιδα μας
μια που υπαρχει αλλου
καταπρασινη πεδιαδα περ'απο το γελιο σου ως τον ηλιο
λεγοντας του εμπιστευτικα πως θα ξανασυναντηθουμε παλι
οχι δεν ειναι ο θανατος που θ'αντιμετωπισουμε
παρα μια τοση δα σταγονα φθινοπωρινης βροχης
ενα θολο συναισθημα
η μυρωδια του νοτισμενου χωματος μεσ'στις ψυχες μας που οσο παν κι
απομακρυνονται
κι αν δεν ειναι το χερι σου στο χερι μας
κι αν δεν ειναι το αιμα μας στις φλεβες των ονειρων σου
το φως στον ασπιλο ουρανο
κι η μουσικη αθεατη μεσα μας ω! μελαγχολικη
διαβατισσα οσων μας κραταν στον κοσμο ακομα
ειναι ο υγρος αερας η ωρα του φθινοπωρου ο χωρισμος
το πικρο στηριγμα του αγκωνα στην αναμνηση
που βγαινει οταν η νυχτα παει να μας χωρισει απο το φως
ισω απο το τετραγωνο παραθυρο που βλεπει προς τη θλιψη
που δε βλεπει τιποτε
γιατι εγινε κιολας μουσικη αθεατη φλογα στο τζακι χτυπημα του μεγαλου ρολογιου στον τοιχο
γιατι εγινε κιολας
ποιημα στιχος μ'αλλον στιχο αχος παραλληλος με τη βροχη δακρυα και λογια
λογια οχι σαν τ'αλλα μα κι αυτα μ'ενα μοναδικο τους προορισμον: Εσενα!
"Ελενη"
Οδυσσεας Ελυτης
http://www.youtube.com/watch?v=ukythkK4EPQ
Η δική μου έννοια, είναι πως θα κολλήσω ξανά την σπασμένη μου καρδιά. Το μυαλό... μακάρι να έσπαγε λιγάκι!
Πολύ με άγγιξαν τα λόγια σου! Ο τρόπος που γράφεις, έχει κάτι που "μου πάει".
(Μια μικρή κατάχρηση του χώρου σου, να περιλάβω την Μωβ, μου επιτρέπεις; Αφορά τον συνειρμό που μου προκάλεσε το κείμενό σου, οπότε don't worry, σχετικό είναι)
@Μωβ
ΑΜΑΝ ΠΙΑ! ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΕΙ ΑΥΤΟ!
Μέχρι και ίδιους συνειρμούς έχουμε, τι θα γίνει με την περίπτωσή μας;
Με το που διάβασα το κείμενο, μου ήρθε αμέσως το συγκεκριμένο ποίημα. Επειδή κάποτε το ήξερα απ' έξω, προσπαθούσα πόση ώρα να το ανακαλέσω κι είχα αρχίσει να γράφω ό,τι θυμάμαι σε ένα word. Μετά άλλη πόση ώρα έψαχνα στο ιντερνετ να το βρω για να το βάλω ολοκληρωμένα και σωστά - η μνήμη μου με πρόδωσε σε αρκετά σημεία, βλέπεις.
Και μόλις το τελειώνω κι έρχομαι να το κάνω εδώ copy-paste... ΤΣΟΥΠ! Μ' έχει προλάβει το alter ego μου! :)))) :-********
καλησπερα.
ωραια λογια.
μου αρεσε.
και το τραγουδι του θαναση
Η χαραυγη θα σε ξεκανει
Ποσο περιπλοκα φανταζουν ολα καποιες στιγμες!
..........μεσα απο εκεινες τις λεξεις εχω χασει κι Εμενα!! ....... βαδιζοντας στη βροχη, αν μουσκεψεις αρκετα θα σε αγαπησεις και ολα θα γιανουν, ελεγε καποιος καποτε.....κι εγω τον πιστευω :)
Καλημερααα
Πειραζει να κλεψω τη φωτογραφια που λατρευω τη βροχη;;
Μετά τη βροχή έρχεται το ουράνιο τόξο, όλα τα χρώματα της αισιοδοξίας! Κι η μυρωδιά από το νοτισμένο χώμα αφήνει μια γεύση γήινη, τόσο οικεία... Ξαναγεννιέσαι τότε από τις στάχτες σου, σα φοίνικας... πιο δυνατός, έτοιμος για ένα νέο ξεκίνημα...
Μετά την βροχή βγαίνει πάντα το ουράνιο τόξο αδερφέ...
το θέμα είναι να είσαι στη σωστή γωνία για να το δεις...
καλή χρονιά να έχουμε, με λόγια και εικόνες και μουσικές...
Τίποτα δεν χάνεται και καμιά παρατεταμένη βροχή δεν καλύπτει αυτό που είμαστε, αυτό που υπήρξαμε, αυτό που θα γίνουμε.
Έστω κι αν χάσαμε τις όμορφες λέξεις που χαρίσαμε, έστω κι αν έφυγαν άνθρωποι που αγαπήσαμε...όλα έχουν γίνει εμείς. Και μόνον όταν χαθούμε εμείς χάνονται και όλα αυτά.
Ευελπιστώ ποτέ.
Πάντα κάτι έχω να πω κι εγώ...
Πολύ όμορφο πάντως.
Το
ειπε πολυ σωστα ο Μορφεας μου!
κι εγω σου αφιερωνω
"βαλτο οταν βρεχει να τ΄ακους...
γεμιζει θυμισες ο νους..."
δεν εχω το λαπ τοπ μου να στο ανεβαζα..βρες το!
:)
όταν βρέχει σταγόνες ενώνονται και κυλούν σαν αδίστακτα σπερματοζωάρια στα τζάμια
ακριβώς σε "τέτοιο" μονοπάτι εγκλωβίζομαι κι εγώ όταν βρέχει
Ίσως τελικά να μην χρειαζόμαστε καμμία θεραπεία νέα αρκεί που υπάρχει έστω ένα χαμόγελο, νομίζω, κι ας είναι σκοτεινό κι ας είναι σάπιο κι ας βρωμάει μελαγχολία, κούραση, αναστάτωση ή διάυγεια.
Η λάσπη δεν είναι κινούμενη άμμος. Αν βουτήξεις κάτι θα βρεις
κι αν δεν βουτήξεις κάτι έχεις ήδη βρει, κάτι ήδη βρίσκεις ακριβώς την στιγμή που τραβάς τα πόδια σου από εκεί μέσα.
Λέω ν' αλλάξεις ουρανό
ψιχάλες να μην έχει.
Ο ήλιος να χαμογελά!
Ενίοτε...ας βρέχει....
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
ανέβασες αυτό το υπέροχο, μελαγχολικό ποίμα και εξαφανίστηκες;!!
ΚΑΛΗΜΕΡΑ
Μερικές φορές,
ανατρέχουμε στο παρελθόν και προσπαθώντας να κοστολογήσουμε την επίδρασή του πάνω μας, διαπιστώνουμε ακριβώς αυτό:
πως βρέχει ακόμα...
Όσο για τις λέξεις
που έπεσαν στις λάσπες... μια και δυο...
Η αγάπη, αχ, η αγάπη
που χάθηκε στη σκόνη...
Κάθε φορά που θυμάμαι ανθρώπους και πεταμένα λόγια
ανοίγω υαλοκαθαριστήρες,
καθαρίζω (και καθορίζω) το οπτικό μου πεδίο..
και δεν ψάχνω πια στις λάσπες.
Καλημέρα ADAEUS!
THERE'S A STARMAN WAITING IN THE SKY..
μαρεσει οταν γραφεις ετσι λ μου..
παντα κατι μεσα μου αγγιζεις..
μου θυμιζεις ενα τραγουδι..'i love to walk in the rain 'cause noone can see my tears...'
οσο και χαρουμενος ανθρωπος και να ειμαι, με την βροχη γινομαι ενα..δεν ξανα κολλαει τελειως ουτε μια ραγισμενη καρδια,ουτε σκεψη..απλα περναει ο χρονος και λιγο λιγοτερα το θυμομαστε..
απλα ετσι..
time does not heal all wounds...
ξερω και εγω απο αυτα..
αλλα και παλι που θυμιζει και ενα quote απο τον πολυαγαπημενο μου oscar wilde 'we are all in the gutter but some on us are looking at the stars..'..και εκει εισαι ξερεις..το αστερι το βλεπεις μεσα απο την βροχη και λασπη..
ωραιο δεν ειναι? :)
υπεροχο τραγουδι...
σε φιλω γλυκα..
:)
έκανα μαλ*****
και σε ονόμασα adaeus,ξέφυγα εντελώς!!!
Ο adaeus γράφει όμορφα ποιήματα και... μπερδεύτηκα!
Συγνώμη για το λάθος,
τα καλά μου λόγια παραμένουν
(είμαι και μύωψ φοβερός ακι τρομερός και το anakous πωσ το είδα εγώ adaeus...)
ΣΌΡΙ!
Καλησπέρα. Μόνο να σου πω ήθελα πως η βροχή εξαγνίζει, δεν πνίγει μόνο, δεν δημιουργεί μόνο λάσπη αλλά μπορεί με τη βοήθειά της να κυλίσουν να φύγουν όλα αύτά που σε'καναν να νοιώθεις έτσι. Καλό σου βράδυ
καπου διαβασα οτι οταν κλαις ο ουρανος κλαιει μαζι σου..ειτε η βροχη πεφτει μεσα σου ειτε απλα την κοιτας εχεις καποιον διπλα σου..μην λυπασαι και ας βρεχει συνεχεια μεσα σου..καλως σε βρηκα..
Δε φταίει η βροχή,
φταίνε οι λάσπες.
Κι αν πάτησα εδώ,
είναι που ξέφυγα απ' τα υπόστεγα,
που κάπως θα με έσωζαν.
Υπόστεγα όμως οι φοβίες,
αυτές που θέλω να αποφύγω.
Ας βρέχομαι λοιπόν και ας λασπώνω,
σαν θα στεγνώσω θα σε δω,
θα δω και μένα αν άντεξα!
ακουω γαμωτο μου
an205 /// απο αδυναμια βγαλμενο
@ μωβ /// "τωρα που κλεισανε τα βλεφαρα σου απανω στα τοπια μας
κι ειμαστε-σα να περασε μεσα μας η ομιχλη-
μονοι ολομοναχοι τριγυρισμενοι απ'τις νεκρες εικονες σου
με το μετωπο στο τζαμι αγρυπνουμε την καινουρια οδυνη
δεν ειναι ο θανατος που θα μας ριξει κατω μια που Εσυ υπαρχεις"
υπέροχο και ομολογω δεν το ειχα διαβασει ποτε. να εισαι καλα.
@negma /// ο τροπος γραφης μου δεν εχει τιποτα παραπανω απο το οτι ειναι μια κι εξω. ξεκιναω και οταν το τελειωσω δεν γυριζω πισω για διορθωσεις. ένα ξεσπασμα ειναι. τιποτα περισσοτερο....αυτο με τη μωβ για κοιταξτε το λιγο...
@ arcana /// ειναι τεραστια μπαντα. παρηγγειλα και μου ηρθε αυτο που εχω πιο κατω στη φωτογραφια. απιστευτη παραγωγη, δυο βινυλια, δυο σι ντι, στιχους, artwork book!
@ δεν υπαρχει θεμα /// σ'ευχαριστω. και ο θανασης πολυ αγαπημενος
@ maria adouaneta/// αν εισαι μονος, αν εισαι αδυναμος...εισαι εδω!
dee dee /// ποσο περιπλοκα τα κανουμε ολα μερικες φορες δεν λες;
και δεν τη κλεβεις; κι εγω κλεμμενη την εχω...
χαιρετιζω ξανα το χαμογελο!
tulipa nera /// δεν γινεται κι αλλιως...γινεται απο μονο του οσο και φορες φορες φανταζει αδυνατο.
παντα ξαναγεννιομαστε
αδερφε /// εγω δεν τα χανω τα ουρανια τοξα. στο τελος παντα τα βλεπω. να ειμαστε καλα να ακουμε να βλεπουμε να νιωθουμε
tanguera /// ειμαστε το παρελθον μας και ο,τι υπηρξε μια φορα δε γινεται να παψει να εχει υπαρξει. αυτο ειναι το μονο σιγουρο.
εσυ να λες, εγω θα σ'ακουω.
talisker /// το εχω και ειναι απο τα πιο αγαπημενα μου, περαστικα στο laptop σου ευχομαι...και γρηγορα γιατι το ουρανιο τοξο βγηκε!
dim juanegro /// φαινεται να ξερεις οτι μεσα στις λασπες ειναι πεταμενα και κρυμμενα τα πιο ομορφα. το χω μαθει κι εγω, αλλες για καλο αλλες οχι αλλα παντα αξιζε.
@ γλαρενια /// φωτεινη μου γλαρενια! παντα με αυτη την αισιοδοξη διαθεση! πως να σου φερω αντιρρηση. πολλα φιλια.
@ μετεωριτη /// εξαφανιστηκα...τι να κανω;;;; δ ο υ λ ε υ ω...και τωρα κλεινουν τα ματια μου αλλα...
παντως μην ανησυχεις για το λαθος. γελασα πολυ.
@ tzotza /// ειναι πολυ τιμητικο να σου λενε οτι αγγιζεις τα σωψυχα. σ'ευχαριστω γι αυτο...ναι ο χρονος παντα περναει και παντα τα λιγοστευει μεσα μας. φιλια και το νου σου στα ανοιχτα σου παραθυρα.
@ rain /// ετσι εγινε, μονο που φαινεται οτι ειχε πολα να ξεπλυνει και ακομα βρεχει...καλως ηρθες
@ ναντια /// τις περισσοτερε φορες που εγω εκλαψα ειχε λιακαδα. ειναι χειροτερο αυτο ξερεις, εχει μεγαλυτερη μοναξια. καλως βρεθηκαμε
@ afodiet /// ποσες φορες σου εχω πει οτι εισαι υπεροχη; ε;
@ αθανασια /// δεν ακους...αν ακουγες... ελα γελα μου λιγο να ακουσω.
καλημερα λ μου!!
μαλλον τα αφησα πολυ ανοιχτα τα παραθυρα μου και επαθα την 'ψηξη'(μεταφορικα παντα μιλαω)...
δεν βαριεσαι..ειδα μια απιστευτη θεα ομως και ολα τα ομορφα τελειωνουνε εξαλλου καποτε..αυτο το ΄κοποτε' ειναι που ακομη δεν εχω συνηθισει!!!
να εχεις ενα ομορφο σαββατοκυριακο!!
σε φιλω..
:)
Και σήμερα δευτεριάτικα,
πάλι βρέχει φίλε μου
όμως λέω,
λέω πάντα για ν’ ανασαίνω καλύτερα,
πως κάποτε οι βροχές κατεβαίνουν όλες και στερεύουν,
και γεμίζει η γης ποτάμια,
χορτάρι, τα λασπωμένα χώματα
τα χρώματα επιστρέφουν με τις πρώτες αχτίδες ενός αναπόφευκτου ήλιου
και μη μασάς
ας μη ξανακολλήσουν ποτέ τα σπασμένα μας κεφάλια,
κι έτσι θα προχωρήσουμε
παρακάτω
είναι βαθιά η επιθυμία,
απ’ την πολλή της λάσπη επαναστατεί…
καλή μας βδομάδα…
λίγο καιρό πριν την καινούργια άνοιξη…
σημερα το πρωι αυτο το ποστ σκεφτηκα οταν ακουγα την βροχη να πεφτει με δυναμη...
χαμογελας?
χαιρομαι Λ μου.. :))))
σε φιλω..
καλη εβδομαδα
:)
"...Μέσα στις λάσπες έχω χάσει όλες τις όμορφες λέξεις
που σου έχω χαρίσει..."
Αυτό που τώρα ζω!!! Κακό. Τραγικό.
μ' έκλεισε μέσα η βροχή
και μένω τωρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
όμως πού ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη,
αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.
στεγνή στέκομαι ανάμεσα
στα δύο ενδεχόμενα:
βροχή ή δάκρυα,
κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα:
βροχή ή δάκρυα,
έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε,
εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς
του τελευταίου φύλλου.
το κάθε τελευταίο,
τελευταίο τ' ονομάζω χωρίς επιφύλαξη.
και μεγάλωσα πολύ
για να είναι αυτό αφορμή δακρύων.
δάκρυα ή βροχή, πού να ξέρω;
και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες.
και μεγάλωσα πολύ
για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει
κι όταν δε βρέχει άλλο.
σταγόνες για όλα.
Ακομα βρεχει Λεό μου?
talisker μου! μολις γυρισα και σε βρισκω εδω! ξενυχτας;
όχι δεν βρεχει πια, μα κι αν βρεχει εγω εχω καινουρια ομπρελλα.
οι καινουριοι ρυθμοι στη ζωη μου, μου αφηνουν ελαχιστο χρονο και νου πια...χαιρομαι οταν σας βρισκω ακομα εδω κι ας λειπω τοσο.
ξενυχταω ναι..ειχα μερες να μπω ..
Δεν ξερεις Λεο μου πως καποιοι εδω -λιγοι-..εχουμε γινει μια ομπρελα ο ενας για τον αλλον?
και δεν αφηνουμε να βρεχεται οσο κι αν λειπει?
-Δεν εχω ποτε ομπρελα στη βροχη...
αλλα μου αρεσει πολυ να τις κοιταζω...
κι εσυ το ιδιο..
-το ξερω!
Καληνυχτα σου:)
Πολύ ωραια η φωτο..και τα λογια .. και το τραγουδι !!!!
...ΩΠΑ!!
ΣΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΜΟΥ POST ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΦΩΤΟ!!
ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΓΑΠΑΝΕ ΠΟΛΥ ΤΗ ΒΡΟΧΗ!!!
ΚΑΛΗΣΠΕΡΕΣ!
Οταν βρέχει πολύ
η βροχή σχηματίζει μια λίμνη
και στη μέση κάθε λίμνης που σέβεται τον εαυτό της
υπάρχει ένα νησί που μας καλεί.
Καλησπέρα
Δημοσίευση σχολίου