Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2007

5 ΛΕΠΤΑ

Ο an205 δημοσιευσε τις ΜΝΗΜΕΣ του. Με έφερε καποια χρόνια πίσω σε μία απο εκείνες τις στιγμές που θα φερνω ξανά και ξανά στο νου μου, ευχόμενος να μπορέσω να γυρίσω το χρόνο πισω εστω για 5 λεπτά. 5 λεπτά θα μου ήταν αρκετά.



Η μητέρα μου έπασχε απο μια σπάνια ασθένεια που "έτρωγε" κάθε μυ που μπορεί να έχει ένα σώμα. Έπειτα από 5 χρόνια ήταν πια σε καροτσάκι, μιλούσε με δυσκολία και κάθε της κίνηση ήταν μια περιπέτεια. Οι γιατροί μας έλεγαν οτι το μόνο που μπορούμε πια να της προσφέρουμε είναι καλή ποιότητα ζωης μέχρι να "χαθεί".



Εκείνη την εποχή εβγαινε στην τηλεόραση ένας "γιατρός", Κουντούρης το όνομα του που υποστήριζε οτι εχει δημιουρήσει ένα μείγμα που θεραπεύει τη σκληρυνση και παρόμοιες ασθένειες...Αν κάποιος έχει βρεθεί σε παρόμοια κατασταση ξέρει οτι και την τελευταία σταγόνα ελπίδας οφείλει να την εξαντλήσει. Ετσι κλείσαμε ραντεβού και ήρθαμε απο την Πατρα. Παρκάρουμε κάπου στο κέντρο της Αθήνας και φτάνουμε με το καροτσάκι στη πολυκατοικία που είχε το γραφείο του. Ας προσπεράσω το οτι δεν είχε ράμπα για καροτσάκια αν και απευθυνεται σε ανθρώπους με κινητικές δυσκολίες. Στο γραφείο του είχε και ένα μεγάλο δωμάτιο με 6 κρεβάτια που οι ασθενείς που τον επισκέπτονταν έβαζαν τον ορό της θεραπείας τους και μόλις τελείωνε καποιος άλλος επαιρνε τη θέση του.



Εφτασε και η ώρα της εξέτασης. μόλις την είδε κατάλαβε την κατάσταση. Εκείνη την ώρα χτύπαει το τηλεφωνο του,ήταν κάποιος μάστορας στο σπιτι του που πρέπει να τον πήρε 5-6 φορές για να τον βρίσει γιατί αλλα ειχαν κανονίσει και άλλα του έκανε. Στις παυσεις απο τα τηλέφωνα έκανε τον κόπο να ασχολήθει μαζί μας. Θα μας έδινε λέει τους ορούς να τους πάρουμε στη Πάτρα και με έναν νοσοκόμο να κάνουμε τη θεραπεια.

Εμείς θελαμε βέβαια να μας εξηγήσει κάπιοα πράγματα που πέρνοντας μια έκφραση δυσαρέσκειας κάθε φορά απαντούσε,..και τότε η μάνα μου τόλμησε να τον ρωτήσει για τα φαρμακα που παίρνει απο το νοσοκομείο μήπως ο συνδυασμός της δημιουργήσει επιπλοκές.

Αυτός, κοκκινισε ακόμα περισσοτερο και της λέει με υποτιμητικό και έντονο ύφος

-Κυρία μου,ερχεσαι εδώ σε μένα, όλοι οι άλλοι σε έχουν ξεγραμμένη και γω σου δίνω μία ελπίδα και με ρωτάς αηδίες. Τι να σου πω; Αν θες κάνε τη θεραπεία αν δεν θες μην την κάνεις...

Είμαστε και οι τρείς και τον κοιτάζουμε αμίλητοι...Η μάνα μου είναι ετοιμη να βάλει τα κλάμματα κι εγω σε μια πολυθρόνα λίγο πισω της κοιτάω μια αυτόν και μία το βαρύ γυάλινο τασακι στο γραφείο του. Για μια στιγμή φαντάζομαι τον εαυτό μου να τινάζεται να αρπάζει το τασάκι, να πηδαει στο γραφειο του και να του κοπανάει με λύσσα το κεφάλι φωνάζοντας ΖΗΤΑ ΡΕ ΓΑΜΗΜΕΝΕ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ!!!



Η επόμενη σκέψη ήταν "είναι η τελευταία της ελπίδα...ηρέμησε και κάνε πως δεν καταλαβες. Μην της την στερήσεις".



Δεν δέχτηκε κανένας νοσοκόμος να βάλει τους ορούς. Κανεις δεν ήξερε τι είχε μέσα και δεν έπαιρνε την ευθύνη για έναν γιατρό μη αναγνωρισμένο από τον ιατρικο σύλλογο.



Απο τότε ξαναζώ αυτή τη στιγμη μετανιώνοντας...και όπως φαίνεται δεν θα ησυχάσω ποτέ...5 λεπτά θα μου ήταν αρκετά...

20 σχόλια:

Αθανασία είπε...

μολις αποπληρωσε ο μαλακας το χρεος στην μανα σου.....

του εριξες τασακι, και μαλιστα πολυ βαρυ για το αδειο του κεφαλι...


ποσο χαιρομαι οταν σε ακουω...

tulipa nera είπε...

Δεν αξίζει φίλε μου να του χαρίσεις πέντε λεπτά ακόμα... Μόνο περιφρόνηση αρμόζει στα όντα που παίζουν με τον ανθρώπινο πόνο. Μόνο αυτό...

wahia είπε...

Να είσαι πάντα καλά κι ας μετανιώνεις. Λυπάμαι πολύ που έπρεπε να περάσεις όλο αυτό. Δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω μου φαίνονται όλα μπούρδες για κάποιον που έχει περάσει τέτοια στενοχώρια. Να είσαι πάντα καλά.

Фе́ммe скатале είπε...

Σ'αρέσει να ξέρεις οτι το έκανα εγώ για σένα;
Το έκανα. Το έκανα...
Μα ο πόνος μετά πάλι ίδιος είναι...

αν ακούς είπε...

αθανασία/// αυτος ο μαλακας επρεπε να ειχε βγει ματωμενος τοτε απο τα χερια μου. μονο αυτο ξερω.

tulipa/// τον βλέπω που και που ακομα στην τηλεοραση, να παριστανει τον ειδικο ο αλητης και μου γυρνανε τ'αντερα. επιβιωνει ακομα με τον πονο των ανθρωπων.

wahia/// να σαι καλα κι εσυ, σ'ευχαριστω

adouaneta/// ειναι ο ιδιος; μπορει. μπορει ομως και να γλυκαινει.

maxim glendower είπε...

άκου τι κάνεις σε αυτή την περίπτωση: αυτό ακριβώς που σκέπτεσαι τον αρχίζεις με το τασάκι χωρίς να λες κουβέντα. Εκείνος παρακαλάει να σταματήσεις. Εσύ συνεχίζεις ακάθεκτος. Προσπαθεί να βρει κάποιον να σε κάνει να σταματήσεις. Όλοι λένε ότι δεν μπορούν να τα βάλουν μαζί σου. Η μητέρα σου λέει ότι μόνο εκείνη μπορεί να σε κάνει να σταματήσεις. Εκείνος αναρωτιέται γιατί δεν το κάνει και τότε η μητέρα σου απαντά:Κυρίε μου,έρχεσαι εδώ σε μένα, όλοι οι άλλοι σε έχουν ξεγραμμένο και γω σου δίνω μία ελπίδα και με ρωτάς αηδίες. Τι να σου πω; Αν θες περίμενε να μου έρθει να τον σταματήσω αν δεν θες δεν περιμένεις!
Υπερβολικός είμαι το ξέρω και το οφθαλμός αντι οφθαλμού δεν είναι λύση, όπως λεει η Maria_Adouaneta (Δε με λενε Μαρία) ο πόνος μετά ο ίδιος είναι. Συμφωνώ με την tulipa nera και την περιφρόνηση.
Να είσαι πάντα καλά. Νομίζω κατάλαβα τι σημαίνει το αν ακούς, Ίσως άργησα να το καταλάβω. Ίσως και να μην είναι αυτό.

γιάννης φιλιππίδης είπε...

Όσοι από μας έχουμε μπαινοβγεί σε πόρτες ιατρείων, νοσοκομείων, θεραπευτηρίων,
γνωρίζουμε πόσο εγωιστικά μπορεί να σκεφτούν όσοι δεν έχουν αντιμετωπίσει κάποιο ανάλογο πρόβλημα, οι υπόλοιποι καταλαβαίνουμε, συμπονάμε, δακρύζουμε με τα δικά μας παρελθόντα και

θα θέλαμε

να ‘χαμε λίγο χρόνο ακόμη
να κάνουμε πράξει
ποικιλότροπες σκέψεις μας
μόνο να,
να ‘χαμε λίγο χρόνο ακόμη….

Με συγκίνησε βαθιά αυτή σου η ανάρτηση…

Αλεξάνδρα είπε...

Δεν θέλω να το φανταστώ όλο αυτό.
Τι κρίμα να λέγονται άνθρωποι.
Πόσο άτιμο να παίζεις με τον πόνο του άλλου.
Πόσο απάνθρωπο να στερείς την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Πόσο μεγάλες δοκιμασίες μας βάζει η ζωή...

Τι να πω...

αν ακούς είπε...

maxim/// έχω διαβασει 100 φορες το σχολιο σου φέρνοντας στο νου μου την εικονα και χαμογελαω απο ικανοποιηση... ετσι!!! να σαι καλα πολυ τη γουσταρω αυτη την εκδοχη. ειναι ομως τοσο πολυ εντονα στο μυαλο μου αυτη η ιστορια που το να τον αγνοησω δεν ησυχαζει καθολου.
---το αν ακους απο καπου ξεκινησε, αλλα και στο μυαλο μου πια αλλα και στους αλλους παιρνει και αλλη μορφη, και αυτο ειναι το σωστο.


γιάννη/// το ξερω φιλε μου οτι καταλαβαινεις, οι εμπειριες των άλλων μας παραπέμπουν στις δικές μας εφόσον εχουμε παρομοιες. ετσι κι εγω διαβαζοντας τον an205 θυμηθηκα τα δικα μου. για τους αλλους ειναι απλα πολυ μακρια ολα αυτα. λογικο. κι ετσι ειναι που σου μένει για παντα ενα γαμωτο για πραγματα που δεν εκανες για λιγα λεπτα της ζωης σου που θα μπορουσες να είχες κάνει αυτο που στη πορεια αποδειχτηκε το πρεπον.
να εισαι καλα γιαννη μου

αλεξανδρα/// ενα απο αυτα που καταλαβα απο αυτη τη πικρη ιστορια ειναι οτι η ζωη ειναι απροβλεπτη,και οι ανθρωποι εχουμε απυθμενες αντοχες. δεν μπορουσα να διαννοηθω οτι θα μπορουσα να ανταπεξελθω σε τετοια κατασταση, και να εισαι σιγουρη οτι ηταν μια επταετια παρα πολυ δυσκολη.
αυτα λοιπον τα καθαρματα πρεπει να πληρωνουν. ειναι λαθος που τους αφηνουμε να επιβιωνουν.

αν ακούς είπε...

ΕΧΕΙ ΚΑΙ BLOG Ο ΒΡΩΜΙΑΡΗΣ, ΘΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗ ΦΑΤΣΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΤΕ. http://neurotalk.blogspot.com/

an205 είπε...

τον ορό με τα βότανα στον κ..ο έπρεπε να του βάλεις....
Αει σιχτίρ!!!

Ανώνυμος είπε...

Έκανες το πιο σωστό εκείνη τη στιγμή. Δεν πέταξες το τασάκι από σεβασμό στη μάνα σου, όχι σ' αυτόν. Εσύ ήσουν εκεί! Και από ό,τι φαίνεται είσαι ακόμη μαζί της.
Είναι πολύ άσχημο, τα μαθήματα που μας δίνει η ζωή να τα κοστολογεί τόσο ακριβά και χωρίς πίστωση, αλλά πάρτο ως μάθημα.
Και τελικά, επειδή η εκδίκηση ή η δικαίωση είναι καύσιμο για τα βήματά μας στο μέλλον, μη σταματάς να τον δυσφημίζεις, παντού, εδώ, στο μυαλό σου.
Μαζί σου!

[Germanos] είπε...

H προσωπικη ιστορια του καθενος γραφεται απο τα μη αναμενομενα συμβάντα (αναμενομενο συμβαν ειναι το δενδρο που πεφτει μετα το πριονισμα)
Ως μη αναμενομενο περιστατικο θεωρησε την ασθενεια της μητερας σου το οποίο προκάλεσε την γνωριμια με το γιατρο και φυσικα το συγκεκριμενο ποστ
Ειναι μια αναμενομενη συνεχεια μη αναμενομενου περιστατικού

Talisker είπε...

Καλε μου "Αν ακους",
τελικα ουτε εδω ηρθε κανενα απο τα ποστ μου...\ηθελα να σου πω..
οτι καποιες μνημες σαν αυτες ..μενουν για παντα στο μυαλο μας..
τα κοκκινα σου γραμματα νομιζα οτι ετρεμαν ..
μας μετεδωσες την ενταση..
την διεγερση του δικαιου θυμου και της ιερης αγανακτησης..


ελπιζω μονο με τον καιρο η θυμιση αυτη να απαλυνει!

αν ακούς είπε...

an205/// πολλους, οχι εναν πολλους. εσυ καταλαβαινεις.

puella/// ναι, μπορει να εκανα το σωστο, και ναι θα συνεχισω να λεω το ονομα του καθε φορα που θα μου δινεται η ευκαιρια να αναφερω ενα ανθρωπομορφο παχυδερμο κτηνος που ζει κερδιζοντας απο τον ανθρωπινο πονο.

germane/// το αναμενομενο για μενα θα ηταν να του σπασω τα μουτρα ως επακολουθο.

talisker/// οσο περναει ο καιρος η αναγκη μου να πληρωσει αυτος ο ανθρωπος γινεται εντονοτερη, θα ελεγα βασανιστικη. ξερεις τι; δε μ'αρεσει που εχουμε αναγκη τετοια κτηνη, δε μου αρεσει που επετρεψα σε καποιον να μιλησει ετσι στον πιο αγαπημενο μου ανθρωπο, δεν μου αρεσει που συνεχιζει να εκμεταλευεται τον κοσμο. ημουν για λιγο εκει και την ειδα την κοροιδια. και παρουσιαζεται ως ειδημων σε blog, τηλεορασεις προσφεροντας ελπιδα σε οσους θελουν να πιστεψουν
........αντε,ελπιζω να μην εχεις ξανα προβλημα με τη συνδεση, μας ελειψες

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Μη θλίβεσαι, μην έχεις ενοχές της μαμάς σου ήταν προδιαγεγραμμένο να περάσει αυτή τη δοκιμασία. Δεν το επέλεξε και μόνο που τη θυμάσαι είναι η ...αποζημίωσή της
Να έχεις την ευχή της!

Καλέεεεε, σκορπιουδάκι κι'εσύ ε; Πότε με το καλό να φέρουμε γλυκά;
;-)

Γλαρένιες αγκαλιές

αν ακούς είπε...

φυρδην-μιγδην/// η μάνα μου είναι ένα απο τα θυματα τετοιων ασυνειδητων ανθρωπων. η οργη μου μεγαλωνει γιατι κανεις και τιποτα δεν τους ακουμπαει. αυτη μου η εμπειρια μου εδειξε οτι ο ανθρωπινος πονος ειναι η πιο εκμεταλευσιμη πηγη κερδους. απο εκει που δεν μπορεις να φανταστεις. εχω πολλες τετοιες ιστοριες.


να περασεις ομορφα τη κυριακη σου.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Με άφησες με το παράπονο...πότε με το καλό σκορπιέ μου;

Γλαρένιες αγκαλιές

αν ακούς είπε...

ειμαι πολυ ντροπαλος και αμηχανος για να ανταπεξελθω σε παρτυ γενεθλιων...ασε γιατι προσπαθω να μη μαρτυρησω. αληθεια σου λεω.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Αυθαιρετώ... και θα σε γιορτάσω μαζί μου
;-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές