Αγαπημένη μου μηχανή, σου γράφω αυτό το γράμμα, μέσα από το αυτοκίνητό μου.
Σου ζητώ να με συγχωρήσειςγι'αυτή μου την απιστία. Ναι...ήταν μία στιγμή αδυναμίας...'οπως του Πασχάλη...
Αλλά να...βγήκα από το σπίτι και έβρεχε ρε γαμώτη...ξέρω ξέρω δεν είναι δικαιολογία αυτή αλλά φοβήθηκα τους βρεγμένους δρόμους...δεν θυμάσαι που σαβουριαστήκαμε στη στροφή πίσω από τον Καράμπαμπα; Ούτε που καταλάβαμε πως βρεθήκαμε ξάπλα στην άσφαλτο..με επανέφερες εσύ με τον ολογλυκο ήχο του γκαζιού σου...
Τι; ήθελες να έχουμε πάλι τα ίδια; Εσένα σκέφτηκα πρώτα και μετά εμένα.
Άσε που είχα να κουβαλήσω και πολλά ψώνια.
Αυτή τη στιγμή που σου γράφω είμαι κολλημένος εδώ και 10 λεπτά σε ένα φανάρι στο λιμάνι του Πειραιά...
Συγνώμηηηηηηηηη.........να! βλέπεις τι τραβάω; δε μπορώ να κουνηθώ...
Δεν θα το ξανακάνω...ΑΛΗΘΕΙΑ.
Έχεις το λόγο μου ότι αύριο θα σε πάω στο πλυντήριο να σε περιποιηθούν, να σου λαδώσουν την αλυσίδα σου την όμορφη, ομορφιά μου!!!
Θα βγω από αυτό το μαρτύριο αγαπημένη μου και θα γυρίσω κοντά σου.
Μου έλειψες πολύ αγαπημένη μου, ευέλικτη μηχανή...Σ'ΑΓΑΠΩ
Ανέβηκα μόλις τρία σκαλιά, μόλις… Δεν κοίταξα κάτω, ήταν ψηλά για μένα,
κι εσύ ξέρεις καλύτερα απ’όλους ότι πάσχω από ιλίγγους.
Μα εσύ με καλούσες με την φωνή εκείνη που παιχνίδιζε μέσα στην ησυχία ν’ανέβω κι άλλο, έκλεισα τα μάτια και πάτησα στο τέταρτο σκαλί, Χαμογελούσα και με απλωμένο το χέρι σ’εμπιστεύτηκα.
Περίμενα το Αγγιγμά σου, τη ζέστη του χεριού σου… …δεν ξέρω ποιος από τους δύο έχασε την ισορροπία του,
Πέρασαν 8μήνες που αυτό εδώ το blog είναι μαύρο με όλη του τη σημασία του. Μερικοί όμως ονόματα δε λέμε υπολήψεις δεν θίγουμε (negma) αποφάσισανότιπρέπει να γίνουμελίγο ρεζίλι, ρόμπα, καραμούζα, πίπα, ρεντίκολο.
Η αλήθεια είναι ότισχεδόν τη προκάλεσα γιατί πολύ μ' αρέσει το ξεφωνητό.
Θα ομολογήσω ότιέχωπααααααραπολλά τραγούδια για να σας δώσω το δικαίωμα να αλλάξετεάποψη για μένα αλλά θα βάλω μόνο 2-3.
Είχα άλλο στο μυαλό μου από Σταμάτη Γονίδη αλλά με πρόλαβε η mauve
και αυτό όμως μου είχε κολλήσει για μέρες και μάλιστα το έμαθα και απ'έξωαπό τη πρώτη
ΣΤΑΜΑΤΗΣΓΟΝΙΔΗΣ - ΣΙΓΟΥΡΑ
Κι επειδή ένας Γονίδης δεν είναι ποτέ αρκετός ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΘΕΙΣΠΟΤΕ (δύναμη λέμε)
Θα μπορούσα να το πάρω σερί Γονίδη αλλά ας πάμε στον Πασχάλη Τερζή που εσχάτως τον παίζουν πολύ συχνά και στον Μελωδία (προχθές έπαιξαν μέχρι και το "εγώ που ήμουνα θεός θα φύγω τώρα σαν τρελός, απόκληρος και πικραμένος, εγώ ο ξένος" από τον Διονυσίου..εγώ νόμιζα ότι αυτό ήταν το σκυλάδικο της δεκαετίας του 80 αλλά αυτοί κάτι θα ξέρουν παραπάνω) ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩΠΕΣ ΜΟΥ
Και κάτι για το τέλος, εξαιρετικά αφιερωμένο σε μένα
Πρώτη φορά θα κάνω πάσα παιχνίδι και αυτό γιατί έίμαι περίεργος να δω τις επιλογές της. joan; ακούς;
Σημερα θα παίξω άλλα δύο παιχνίδια, αρχικά μετα από πρόσκληση της γλαρένιας για δύο τραγούδια που θα χρησιμοποιούσα για να πω το σ'αγαπώ στην καλή μου. Μπορεί να μη με καταλάβουν μερικοί αλλά εγώ έχω τους λογους μου και εκείνη ξέρει.
Πάμε λοιπόν. Γιάννης Αγγελάκας - Ακούω την αγάπη (είναι και στο κλίμα του ονόματος του blog)
Ακούω την αγάπη
Ακούω τις θάλασσες και τα ποτάμια σου Ακούω το γέλιο ακούω το κλάμα σου
Τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα σου Τις πολιτείες και τους ανθρώπους που ταξιδεύουν κάτω απ' το δέρμα σου Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα
Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου
Ακούω τους ήλιους και τους πλανήτες σου Ακούω τις χαρές σου ακούω τις λύπες σου
Τις αρμονίες που γεμίζουν τις νύχτες σου Τους εραστές και τους τρελούς που ξενυχτάν κάτω απ' το δέρμα σου Ακούω την αλήθεια σου κι' ακούω το ψέμα Και μια μικρή ζεστή αγωνία μου γλυκαίνει το αίμα
Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη Ακούω την Αγάπη και δεν ακούω τις σκέψεις μου
Το δευτερο τραγουδι που πρεπει να είναι (βασει κανονισμών) με γυναικεία φωνητικά
είναι ο "Χαρταετός" του Μανώλη Φάμελλου.
δεν βρήκα clip και το ανέβασα στο gcast
Χαρταετός
Έσβησαν τα όνειρα έσβησαν έγινε πρωί άνοιξα την πόρτα άνοιξα ήλιος να με δει
Ήρθες και στο δρόμο μου φώτισε ο ουρανός μα η καρδιά μου πέταξε κόκκινος χαρταετός
Σ' έχω ανάγκη σαν παιδί μην μ' αφήσεις να γυρίσω εκεί στον εαυτό μου στη σιωπή κρύα θάλασσα έρημο νησί
Άψυχα κορμιά στα χέρια μου άχρηστα κλειδιά δεν μου μένει τίποτα, τίποτα δε μου φτάνει πια
Έλα ας περπατήσουμε μακριά από τον θόρυβο τις πληγές να κλείσουμε έχουμε όλο τον καιρό
΄
Και τα δύο έχουν τη δύναμη που θέλω να έχουν οι λέξεις όταν εκφράζω την αγάπη μου και νιώθω πολύ λίγος να το κάνω με δικά μου λόγια. Έχουν την ορμή της μουσικής που τη μια τρέχει πάνω σε δύο ρόδες καθώς ουρλιάζουν οι χορδες της κιθάρας...έχουν την εσωστρέφεια που με χαρακτηρίζει σαν ανθρωπο και είναι ικανή από μόνη της να τρομάξει και να διώξει από κοντά μου Εκείνη...
