σελίδα 123

...λοιπόν, έπειτα από πρόσκληση της κόκκινης talisker , είναι η σειρά μου να απλώσω το χέρι και να πιάσω το πιο κοντινό μου βιβλίο να το ανοίξω στη σελίδα 123

και να αντιγράψω την εκτη, έβδομη και όγδοη προταση της σελίδας.

"Ο καθηγητής του πόθου" Philip Roth.

έχω την αίσθηση ότι βρήκα στη πένα του αυτό που λέμε "σίγουρη λύση", καθε τι που διαβάζω με στήνει στο τοίχο με μια ειλικρίνεια πολλές φορές επικίνδυνη, σκέψεις που δεν μαρτυράμε ούτε σε μας τους ίδιους.

Αυτό συμβαίνει σε τούτο εδώ το βιβλίο. Μία γροθιά στο στομάχι. Για όλα αυτά που είμαστε, για όλα αυτά που κάνουμε, όλα όσα ποθούμε και δεν τολμάμε να αγγίξουμε...για της "ψυχής μας το ιερό και της ζωής μας το μπουρδέλο" που λέει και ο Αλκίνοος...

το απόσπασμα, ισως να μην είναι αντιπροσωπευτικό αλλα οι κανόνες είναι κανόνες

"από τη " Μονομαχία" και άλλα διηγήματα ξέρω ό,τι πρέπει να ξέρω για όσους πέφτουν στη πλάνη της λαγνείας.

Έχω κι εγώ διαβάσει και μελετήσει τους μεγάλους σοφούς της δύσης επί του συγκεκριμένου θέματος και μάλιστα τους έχω διδάξει και τους έχω εφαρμόσει στη πράξη.

Αλλά αν μου επιτρέπετε, όπως με τη κοινή αίσθηση λογικής έγραψε κι ο Τσεχωφ, σε ψυχολογικά ζητηματα "ο θεός να μας φυλάει από τις γενικεύσεις"

Πάσα δεν κάνω γιατί νομίζω ότι όλοι εχουν παίξει, οπότε πάμε γι' άλλα...

Η μουσική είναι από το soundtrack του "The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford", γραμμένη από τον μάγο, Nick Cave και τον Waren Ellis. Δηλώνω μαγεμένος.

1985

Μπαίνω στο αυτοκινητο μου, κάνω ένα πέρασμα στις έξι μνήμες του ραδιοφώνου και ως συνήθως επιλέγω να παίξει cd...

Ξεκινώ για τη δουλειά, και το αυτοκίνητο πηγαίνει, μάλλον, μόνο του γιατί εγώ δεν είμαι στο τιμόνι...
... είμαι στις σκάλες του σπιτιού μου στη Πάτρα, με τη σχολική μου τσάντα κρεμμασμένη στους ώμους, είναι πρωί, νυστάζω, και βγαίνοντας με χτυπάει η δροσιά και η υγρασία στο πρόσωπο, χώνομαι μέχρι τη μύτη στο μπουφάν μου.

Αν είμαι τυχερός δεν θα βρω στο δρόμο μου το κωλόσκυλο που με παίρνει στο κατόπι οταν με βλέπει ( τι τρέξιμο έχω ρίξει δεν περιγράφεται).

Φτάνω στο σχολείο, πανικός. Χθες χάσαμε και τα βαζέλια μας την έχουν πέσει ασχημα...παίρνω τη θέση μου ανάμεσα στους γάβρους και βγάζω τα λαρύγγια μου. Ο πούστης ο διαιτητης φταίει που μόλις πέσει ο Σαραβάκος του δίνει πέναλντι...Ο πουλημένος...

Μας σταματάει το κουδούνι...Γκρίζα αίθουσα, κι εμείς εκπέμπουμε χρώματα, βράζουμε...δεν μας χωράει ο τόπος, πότε θα χτυπήσει διάλειμμα;

...Να ξεχωρίσω τα λεφτά που μου άφησε η μάνα μου πάνω στο ψυγείο για κολατσιό, να μου φτάσουν να πάρω το Αγόρι τη Πέμπτη...

Σχολάσαμε και ακόμα δεν έχουμε ξεσπάσει, θα πάμε να φάμε και θα συναντηθουμε στην αλάνα να παιξουμε οι κόκκινοι με τους πράσινους να το λύσουμε μία και καλή...κι εκεί δεν έχει πέναλντι, εκεί τρέχει αίμα από τα γόνατα.

..."αφού ρε μαμά δεν μας έχει βάλει τίποτα για αύριο, λίγα έχω, θα διαβάσω το απόγευμα (μετά τον Nιλς Χογκελσον και τις χήνες του), θα ειναι όλα τα παιδιά, με περιμένουν"

...σκοτωμός!!! η σκόνη σύννεφο, κι εμείς σύσκατοι απο τη βρώμα...μέχρι που βγαίνουν οι γείτονες να μας κάνουν παρατήρηση και " να τσακιστουμε να φύγουμε γιατί είναι μεσημέρι και θέλουν να κοιμηθούν..άντε πια"

...Το αυτοκίνητο σταμάτησε, έφτασε. Ώρα για δουλειά...



το τραγούδι που ακούγεται είναι από το soundtrack της ταινίας "INTO THE WILD "

ΝΑΙ ΡΕ! ΑΘΛΟΥΜΑΙ!!!

Η ΣΤΙΓΜΗ

Έρχεται η στιγμή που απ'όπου και να το πιάσεις βρωμάει...