WHAT IF YOU COULD LIVE FOREVER...

Γυρίζοντας τη σκέψη μου στο χρόνο που μας πέρασε και αναζητώντας τη καλύτερη ταινία που είδα φέτος, η πρώτη που μου έρχεται στο μυαλό είναι το The Fountain, του Darren Aronofsky ( Π, requiem for a dream).

Δεν έχει σημασία για μένα όταν βλέπω μια ταινία η τεχνική της αρτιότητα, δεν είμαι κριτικός κινηματογράφου, σημασία έχει αυτό που μου προκαλεί και βλέποντάς την γέμισα με όσα μπορεί να σου προσφέρει μια ταινία.

Αυτό που μου έμεινε είναι ότι ο σκηνοθέτης έφτιαξε ένα ποίημα εικόνων, λέξεων, και ήχων, που όσο πλησίαζε το τέλος, θυμάμαι ότι συρρικνωνόμουν, μάζευα το σώμα μου σε μικρότερο χώρο στο κάθισμα μου για να φυλάξω, να κρατήσω τη πλημμύρα συναισθημάτων που με κυρίευε και στο τέλος σηκώθηκα ευτυχισμένος να το αφήσω να ξεσπάσει.
Τι περισσότερο μπορεί να ζητήσεις;

ΜΑ… όλες αυτές οι εικόνες, οι ιστορίες, οι ερμηνείες θα έμεναν μισές αν δεν υπήρχε ο Clint Mansell, ο συνθέτης που έγραψε τη μουσική και στις τρεις ταινίες του Arοnofsky και στις τρεις μεγαλούργησε, από τους drum n base ήχους του π, έφτασε στο"Lux Aeterna," , τη μουσική που στοίχειωσε το Requiem for a Dream και τα αυτιά μας. εκεί είναι που λες τι καλύτερο μπορώ να περιμένω;

Ένα από τα δώρα που έκανα στον εαυτό μου φέτος είναι και η μουσική που ακούγεται αυτή τη στιγμή. Μέσα σε δύο ώρες είδα την καλύτερη ταινία και άκουσα τη καλύτερη μουσική αυτής της χρονιάς, καθώς γράφω αυτή τη στιγμή ακούω το δίσκο και παρασύρομαι από αυτή την μελωδία που μου αφήνει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου και πρέπει να τη ακούσω ξανά να τη χορτάσω μα…
Την ομορφιά δεν τη χορταίνεις…


DEATH IS A DICEASE, THERE'S A CURE AND I WILL FIND IT...

ΛΟΙΠΟΝ...

...ήταν μια δύσκολη μέρα η σημερινή...
αυτές τις άγιες (@%$#@&^) ημέρες οι δρόμοι παστώνουν...δεν υπάρχει διαφυγή, ούτε για τη συμπαθή τάξη των κατόχων μοτοσυκλέτας...ΌΛΑ!!! είναι ένα σώμα...ΌΛΑ!!! πεζοί, αυτοκίνητα, μηχανές...
ενίοτε και οι οδηγοί με την άσφαλτο...

δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει ΠΟΥ ΉΤΑΝ ΌΛΑ ΑΥΤΆ ΤΑ ΑΥΤΟΚΊΝΗΤΑ ΚΡΥΜΜΈΝΑ ΤΙΣ ΥΠΌΛΟΙΠΕΣ ΜΈΡΕΣ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ;;;

λοιπόν...επειδή δεν θέλω να γκρινιάζω τέτοιες (@$%^#$&^΅#^&%#^*^&%#@*) μέρες θα πω απλά ενα...

όταν έρθω στα πράγματα θα ΑΠΑΓΟΡΕΥΤΕΊ ΑΠΟ ΠΑΣΗΣ ΦΥΣΕΩΣ ΜΕΓΑΦΩΝΑ ΣΕ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ, ΚΑΤΑΣΤΗΜΑΤΑ, ΠΛΑΤΕΙΕΣ, ΤΟ "ALL I WANT FROM CHRISTMAS IS YOU", ΔΕ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΤΟ ΞΑΝΑΚΟΥΣΩ ΣΑΣ ΛΕΩ!!!!

άντε..όποιος θέλει να το ακούει, μόνο σε walkman...και αυτό γιατί είμαι βαθιά δημοκρατικός άνθρωπος...

...ήταν μια δύσκολη μέρα η σημερινή...

ΒΛΑΚΟΣΤΡΩΤΟ

Είναι αλήθεια φίλε αυτό που άκουσα;
Καίγονται λέει τα προάστια; Πήραν φωτιά οι παράγκες;
Βγήκαν στους δρόμους, αυτοί που δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν;

Πέρασα από κει φίλε προχθές και είχα γουρλώσει τα μάτια όλο έκπληξη!
Ανέβασα και τα παράθυρα καθώς περνούσα ανάμεσα τους, με κοιτούσαν σου λέω φίλε σαν εξωγήινο, τα παιδιά παίζαν μπάλα ξυπόλυτα και τα μάτια τους μόλις που φαίνονταν από τη βρώμα.
Φοβήθηκα σου λέω φίλε…μια γαμημένη λάθος στροφή και βρέθηκα «αλλού».
Μια ολόκληρη πολιτεία από παράγκες!

Καίγονται ε; και οι μπάτσοι; Τους μαζεύουν; Γιατί;
Τι εννοείς καταπάτησαν τη γη;
Μαλακία τους φίλε, με μία άδεια αναψυκτηρίου θα είχαν καθαρίσει.
Καλά να πάθουν.
Που πας ρε έτσι; Ποιόν ρώτησες;
Όπου σου τη καρφώσει πας και στήνεις μια παράγκα; Νόμοι δεν υπάρχουν;

Ο άλλος είναι μαλάκας που βγάζει άδεια για αναψυκτήριο και φτιάχνει τη σπιταρόνα του με τη πισινάρα του και όλα τα κομφόρ; Και δίνει και κανένα μεροκάματο σε κανέναν φουκαρά Ινδό…που πας έτσι;

Άσε που βρωμάς…

ΠΟΛΥ.....

Ποτέ, κανένας, δε φάνταζε στα μάτια μου τόσο ψηλός !



...γι'αυτό και στη πορεία αύριο τον ήθελα μπροστά, να κάνει το λίγο μας πολύ.

ΓΙΑΤΙ ΑΡΓΕΙΣ;

Θα ‘θελα να 'μουν βασιλιάς,
να φωνάξω πίσω από τον τοίχο μου,κι αυτός να ραγίσει και να σπάσει,
εγώ να χαμηλώσω τα μάτια, να πάρω ένα κομμάτι του
και να το πετάξω στο καθρέφτη που χτενίζεις τα μαλλιά σου,
να σηκωθείς θυμωμένη που τάραξα την ησυχία σου,
να με κοιτάξεις με λυσσασμένο μίσος και να τρέξεις σε μένα
πριν προλάβει η φρουρά μου να αντιδράσει,
να ξεσκίσεις τα κόκκινα φανταχτερά μου ρούχα
και με τα νυχια σου να ματώσεις το γυμνό μου κορμί,

πίσω σου θ’ακολουθεί πλήθος εξαγριωμένο, με δάδες αναμμένες στο χέρι,
θα ζητάει να τελειώσει ό,τι ξεκίνησες

…μα εγώ δεν θ’αντιδρώ…

μόνο ένα πικρό χαμόγελο θα χαραχτεί στο πρόσωπό μου….

γιατί άργησες τόσο;